Pannenkoeken

Sucre bevalt ons uitstekend, we hebben dan ook niet zoveel behoefte om allerlei extra activiteiten te ondernemen, alleen van de stad genieten is eigenlijk al voldoende. Bovendien vermaken we ons prima in dit appartement met een dakterras die uitzicht geeft over de hele stad. We zijn dus wat gas aan het terug nemen en echt vakantie aan het houden.
Gisterochtend zijn we gaan ontbijten in de stad en daarna op bezoek geweest bij de rijkste maagd van heel Zuid-Amerika: Virgin de Guadalupe; deze mevrouw is geheel behangen met allerlei juwelen, diamanten, zilver, goud enz. Allemaal gedoneerd door de rijke koloniale welgestelden die hiermee hun plekje in het hiernamaals veilig probeerde te stellen. In dit museum naast de kathedraal van Sucre waren veel meer mooie oude schatten te zien, we mochten ook een kijkje nemen in de kathedraal, ook daar allerlei pracht en praal.
's Middags hebben we met Ebo het appartement voor Ton geregeld. Ton heeft het voor 7 weken gehuurd, vanwege de lange periode wilde Ebo ook nog wel iets aan de prijs doen, voor 6 euro per nacht kan Ton hier verblijven, geweldig hè! Het kamertje is klein, maar voor 1 persoon prima te doen, hij zit helemaal bovenin met een prachtig uitzicht over de stad, naast de keuken, alleen voor het toilet en douche moet hij helemaal naar beneden, maar dan mag hij wel gratis en voor nix gebruik maken van een licht gele badjas........nou, ik bedoel maar, wat een verwennerij... :-).
In de middag zijn we weer de stad ingegaan voor een nieuwe spijkerbroek voor Ton, is gelukt en daarna ben ik naar de kapper gegaan omdat ik voordat we weggingen hier geen tijd voor had gehad en dat haar, daar moest echt wat aangedaan worden. Nou, daar is wat aangedaan!!! Ik ben in mijn leven nog niet zo kort geweest als nu, ik zei: "doe maar lekker kort" dat liet de kapster zich geen twee keer zeggen, de tondeuse werd erbij gehaald en ik ben kort. Ik zal proberen een foto te plaatsen, als ik een bordje met nummers vasthoud word ik meteen in de gevangenis geduwd, ben ik bang. Nou ja, het is wel lekker makkelijk en dat is nou het fijne van haar....het groeit gewoon weer aan.....:-) :-) Ik heb voor op de zoutvlakten maar een petje gekocht, want ik ben bang dat ik anders mijn kop ga verbranden.
Verder heeft Ebo een appartementje voor ons geregeld in Potosi waar we ook meteen een tour kunnen regelen naar de zilvermijnen daar op zaterdagmiddag.
Gisteravond zijn we na het eten nog even in "Cafe Amsterdam" geweest. Christian had ons deze tip gegeven. De opbrengsten van dit cafe gaan direct naar de schoenpoetsertjes in de stad. De eigenaresse is Linda (Elbrig: je kent haar) zij zet zich via een zelf opgerichte stichting "amigos" in voor deze kinderen en zorgt ervoor dat ze te eten en onderdak hebben. Buiten dat het erg gezellig was in de bar met levende muziek en dans hebben we ook een tijdje met Linda zitten praten. Nu heb ik altijd zeer veel bewondering voor dit soort mensen, maar we zagen hier nu ook de andere kant van. Linda zat er best wel doorheen, de verwachtingen t.o.v. haar zijn veel te hoog gespannen, ze krijgt geen enkele financiering vanuit Bolivia en moet alles zelf opbrengen met giften vanuit Nederland. Het is heel moeilijk voor haar om het klein te houden en ik snap dat ook, je kan moeilijk kinderen weigeren die bij je aankloppen voor hulp, maar dit gaat zo ook niet. Ze is nu 33 jaar en ziet gewoon dat er nog zoveel nodig is wat zij niet kan geven. Moeilijk hoor, Ton gaat haar in die 7 weken in ieder geval opzoeken en zal wellicht ook eens helpen met een kook-avond of iets dergelijks, in ieder geval gaan ze nog contact hebben met elkaar. Voor degene die geïnteresseerd zijn: www.stichtingamigos.nl. We hebben een hele gezellige avond gehad, het werd een latertje, het busje wat ons anders altijd alvast een heel stuk naar boven brengt voor 15 cent sliep al, we konden het er dus meteen uitlopen (uitklimmen, beter gezegd) pfffffffffff. (wel goed voor de billen, Mich!)
Vanochtend hebben we weer eerst uitgebreid ontbeten in de stad, nou ja, meer een brunch, we waren wat laat en daarna hebben we onze voorbereidingen gedaan voor ons etentje vanavond bij Christian. We wilde bloemen en bonbons meenemen en iets kleins voor de kinderen. We hadden om 6 uur op zijn kantoor afgesproken waarna we gezamenlijk boodschappen zouden doen voor de pannenkoeken vanavond. Om 5 uur brak er toch een hagelbui los!! Het knalde echt naar beneden, maar na 3 kwartier was de lucht weer blauw en wij stonden dus keurig op tijd voor de ingang van zijn kantoor. Maar geen Christian te bekennen, bellen lukte aldoor maar niet, inmiddels was het half zeven en nog geen Christian te bekennen. Toen belde hij ons! Om te vragen waar we waren, nou gewoon bij de ingang, kom maar naar de zij-ingang zei hij. Wij daar naar toe, maar alle deuren waren dicht en geen Christian, inmiddels was Ton het hele gebouw al een keer aan het rondlopen en ik kreeg wel telefoon van Christian maar als ik opnam was hij weg. Wat nu?? Een taxi naar zijn huis nemen dan maar? We wisten het echt niet meer. En ineens hoorde ik achter me, Hé Monique, Your in front of the wrong builing!! Christian had het hele plein dus rond gereden om ons te zoeken. Ik dacht al toen we binnen waren: wat een mooi raam, dat heb ik van de week helemaal niet gezien. Maar Ton had het wel gezien dus ja..... In ieder geval zijn we met Christian naar de supermarkt geweest, dat was ook een verademing, die hadden we nog helemaal niet gezien in Bolivia, Ton was meteen gerustgesteld over waar hij straks zijn boodschappen moet doen. Bij Christian thuis heeft Ton hem een cursus pannenkoeken bakken gegeven en hebben we heel gezellig met de kinderen(die dol zijn op pannenkoeken, Elbrig?) gegeten. Ze hadden alleen nog nooit gehoord van pannenkoeken met fruit en honing, of met ham. We hebben er dus nog iets aan toe kunnen voegen. We hebben foto's gemaakt van het hele gezin en zijn om 10 uur vertrokken om nog even bij Linda langs te gaan. Christian kent Linda ook en wij vertelde ons verhaal, hij gaat snel contact met haar opnemen want er is ook een programma voor de gezinnen die hun kinderen naar de stad sturen als schoenenpoetser, ze kunnen dan bij hun ouders blijven en ander werk doen.
Linda was echter niet in de bar, we hebben een berichtje voor haar achter gelaten en nemen via de mail contact met haar op. Na 2 capriñas en 1 tequilla zijn we naar huis gegaan, en toen heb ik dit verslag geschreven, als het dus hier en daar iets warrig is, dan was dat de Tequilla..:-)
Morgen vroeg op pad naar Potosi!

XXX-en van ons!!