Cochabamba

Donderdag avond was het 3 koningen en aangezien wij tegenover een kerk logeerde werden we verblijd met 'Gloria in Excelsius Deo' gezang, door de straat gingen de mensen met het kindje Jezus uit het kerststalletje naar de kerk om het kindje te laten zegenen door de priester, want dat brengt geluk. De één had het kindje in de hand de ander in een doos, maakte allemaal niet uit, de priester zegende ze allemaal. Dat was dan alweer onze laatste avond in La Paz.
Gisterochtend zijn we al om 5:30 opgestaan omdat we gehoord hadden dat het zeer raadzaam was om voor het donker op de busterminal van Cochabamba aan te komen. Het schijnt zelfs zo erg te zijn dat als je de nachtbus hebt genomen, je niet eens uit de bus wordt gelaten totdat de zon op is. Een aardige barman die we gesproken hadden in La Paz en geboren was in Cochabamba waarschuwde ons hiervoor. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, we hebben zijn advies ter harte genomen en heel vroeg naar de busterminal gegaan. Naar Cochabamba is een busreis van 7 uur, in km is het niet eens zo heel veel, ik schat zo'n 300 km. maar het was door de bergen slingeren, dat neemt wat tijd. De busterminal is een grote hal waar ongeveer 50 busmaatschappijen zitten, volgens onze adviseur moesten we bus Bolivar nemen, die rijden rustig aan en scheuren niet door de bergen. We waren nu zelfs zo vroeg dat het loket nog niet eens open was, maar daardoor stonden we wel bijna vooraan en konden we nog een redelijke plaats in de bus bemachtigen, om 7 uur vertrokken we. Na een uurtje rijden waren in de wijk El Alto van La Paz, een wijk met een bedenkelijke reputatie, 2 weken geleden was hier de onrust het grootst. Volgens de bewoners van deze wijk is El Alto niet het probleem van La Paz, maar de oplossing.... tja, ik weet het niet. Wij hebben in ieder geval onze ogen uitgekeken. Het was natuurlijk nog vroeg dus er moest nog het e.e.a. bevoorraad worden. Als je zag hoe het vlees werd vervoerd.... ze liepen gewoon tussen de bussen vanuit een laadkar met halve koeien op hun rug naar een pick-up waar het vlees werd opgestapeld, ze hadden nog wel een regenjasje aangetrokken. Ik snap echt niet hoe dat kan, dat vlees eten wij natuurlijk ook dagelijks in de restaurants, dat je daar niet hartstikke ziek van wordt? Alles ongekoeld, onbegrijpelijk.
In de bus kom je natuurlijk ook langs de slechtste plekken van de stad. Kilometers lang een soort van town-ships, hokken wat wij nog niet eens als schuur hebben waar hele gezinnen in wonen. In de busterminal zagen we al een groepje van 6 kinderen onder een zeiltje slapen en net daarbuiten zag je hele gezinnen dakloos in een parkje liggen. Wat hebben die mensen hier weinig, echt schrijnend om te zien. Er zijn best wel wat rijker Bolivianen, maar die zien we niet veel. In de tussentijd werden we gebeld vanuit Nederland, het was de dierenkliniek dat het wratje wat vlak voor de vakantie verwijderd was van ons hondje een goedaardig tumor was. Madamme had een operatie ondergaan van 200 euro, nu waren we hier wel blij mee hoor, maar als je op dat moment om je heen kijkt en je beseft dat er hier minstens een maand gewerkt moet worden voor 200 euro en al niemand zich druk maakt of de hond nog iets te eten krijgt dan relativeert dit aardig kan ik zeggen.
Na 4 uur rijden was het tijd voor een korte pauze bij een "weg-restaurantje", nou moet je je daar vooral niet teveel van voorstellen. Het was op een plek waar zo'n 10 huisjes stonden en het restaurantje was de enige huisje dat af was, de rest was half af, of helemaal niet af. Maar je kan even naar de WC, emmertje water mee, want er is geen stromend water, verder best wel schoon. We hebben een kopje kippensoep genomen, dat was ons ontbijt. Daarna weer snel de bus in en ja.....ik weet niet of het aan de kippensoep lag maar het begon gevaarlijk te borrelen in mijn buik. Ik zal jullie de details besparen maar ik had toch een buikkramp en de reis duurde zeker nog 3 uur. Ook de busterminal in Cochabamba is geen geschikte plek om even naar de WC te gaan, ik moest dus nog wachten tot we in het hotel waren. Ik heb het gehaald, maar vraag niet hoe....ik ben daarna mijn bed ingekropen en heb tot 8 uur 's avonds geslapen. Ton is in zijn eentje alvast de stad maar gaan verkennen, ik was echt nergens meer.
Gelukkig voelde ik me vanochtend al weer een stuk beter, en zijn we om 10 uur weer op pad gegaan. We wilde naar een dorp hier vlakbij om Maria de Urkupiña te zien. Volgens het verhaal is Maria hier een aantal keer verschenen aan de voet van de berg aan een herderinnetje, haar ouders en een aantal dorpsbewoners hebben het ook gezien toen het meisje riep: "ukupiña!" (daar op de heuvel), de dorpsbewoners vonden toen aan de voet van de heuvel een Mariabeeld. Nou, die wilde wij wel eens zien. Het is niet gelukt, we hebben wel de plek van verschijning gevonden, nu een bedevaartsplaats en we hebben de kerk gevonden waar het beeld te vinden moet zijn, maar op zaterdag is het trouwdag in Bolivia, er werden aan de lopende band huwelijken gesloten, we zijn nog wel een keer achterin de kerk gaan zitten maar het beeld staat naast het altaar en daar konden we toch echt niet bijkomen. Maakt niet uit, kijken naar al die bruidjes is ook heel leuk en vooral te zien welke traditie ze hier hebben. Buiten de kerk werden ze gefeliciteerd met een omhelzing en van iedereen kregen ze een schep witte confetti op hun hoofd, zag er leuk uit. Die confetti bleef vreselijk plakken in het zwarte haar, ze hadden dus echt een petje met confetti op nadat ze door iedereen gefeliciteerd waren.
Inmiddels was het alweer 2 uur en wilde we nog even naar een meertje aan de andere kant van Cochabamba waar vooral in het weekend door vele inwoners van de stad forel gegeten wordt. We zijn met een collectivo terug gegaan naar Cochabamba en toen met een taxi naar het meertje, een kunstmatig meertje want er was een dam gebouwd. Vroeger waarschijnlijk hard nodig, nu stond de dam helemaal droog en was die eigenlijk niet meer nodig,het valt op dat alle rivieren hier heel droog staan. We hadden een hele aardige taxichauffeur die ons op de juiste plek af wilde zetten. Waar we nu terecht gekomen waren... één of ander Disney park leek het wel met Mickey Mouse in het water en van die zwaan-waterfietsen, een tokkelbaantje voor de kinderen, zeg maar een soort pretpark, maar dan in het klein. Dit hadden we echt niet verwacht, we dachten dat het een dorpje met eet-tentjes, waar je vervolgens niet zou durven eten. Maar hier konden we wel een forelletje eten en het smaakte ook nog lekker, ook goed voor mijn darmen die nog steeds een beetje vreemd doen.
We zijn weer terug gegaan met een soort stadbusje, Ton vroeg aan de chauffeur wanneer we eruit moesten en toen het zover was stonden we dus midden in de buurt waar je niet moet zijn en al helemaal niet in het donker. We kwamen echt midden in een heksenketel terecht, op zich zijn de straatverkopers niet zo bijzonder maar er hing hier een heel andere sfeer. Ik hield meteen mijn tas met met camera met twee handen vast. Maar het was ook wel weer iets heel bijzonders heel kleurrijk en dan wil je toch wel een foto maken. Als Ton nou dicht bij me bleef staan, dan waag ik het er toch op. Oei, dat gaf een reactie, de camera flitste en meteen werd er gereageerd, Ok, camera weer gauw in de tas en doorlopen. Wel jammer, ik denk dat ik wel 100 foto's had kunnen maken, wat was er veel te zien. Prachtige fruitstalletjes met mooie Boliviaanse dames erachter, op een andere plek zat een moeder midden tussen alle hectiek haar baby de borst te geven, dan weer een stalletje met alleen maar oud ijzer en ga zo maar door, je kwam echt ogen tekort. Maar we zijn toch wel wat sneller doorgelopen als anders, we waren echt de enige buitenlanders, dat viel al op en verder wil je gewoon niet opvallen. Morgenochtend gaan we naar een levensmiddelen markt, misschien dat ik daar nog de kans krijg om foto's te maken. In ieder geval zijn we hier zonder kleerscheuren doorheen gekomen en hebben we heelhuids het hotel bereikt.
Dit was het weer voor vandaag, veel groeten van ons XXX