Salar de Uyuni, oftewel Hoe zout wil je het hebben

17 januari zijn we 's morgens op tijd vertrokken naar Uyuni. Dit keer maar weer eens met de bus, kan niet aldoor met de taxi gaan, we willen ons nu eenmaal graag tussen de plaatselijke bevolking mengen. Het hostel heeft dit keer de bustickets geregeld, we gingen er dus met goede moed op af. Toen we bij de "busterminal" (gewoon wat kantoortjes op een rij) aankwamen waren we al enigszins op onze hoede, maar de foto beloofde een mooie bus. Toen kwam er toch een krakkemikkige bus aanrijden, ik zei voor de grap: "daar is onze bus", maar dat was hem dus echt. De rugzakken moesten op het dak en we konden instappen om door de bergen in Uyuni te komen.
We mengden ons in ieder geval wel met de plaatselijke bevolking want er zat nog 1 Mexicaan in de bus en verder alleen maar Bolivianen, we misten alleen nog de kippen en de varkens maar verder was het echt compleet.
Het was een prachtige rit door de bergen, de nieuwe weg zou klaar zijn dus we zouden er met 6 uurtjes zijn. Onderweg zag ik nog zo'n type bus als waar wij in zaten stil staan vanwege pech, ik moest er niet aan denken om in die hitte buiten de bus te staan, ergens in the middle of nowhere. De nieuwe weg was dus uiteindelijk voor ongeveer de helft aangelegd, verder was het nog gewoon over onverharde wegen rijden. En ja hoor, we stopte de bus had een klein probleempje, het voorwiel ging eraf en ik zag mijn geest al dwalen, snikheet in de bus..... maar gelukkig hadden we een handige mechaniciën bij ons want na 20 minuutjes reden we weer en was er niets meer aan het handje. Alleeen bij het remmen piepte het ineens heel anders als daarvoor. :-)
Precies na 6 uur arriveerde we in Uyuni, en nu op zoek naar het hotel. Onze mede toerist, de Mexicaan, liep met de LP naar een hostel te zoeken en aangezien wij met ons "perfecte" richtings gevoel altijd wel wat hulp kunnen gebruiken kon hij ons vertellen hoe we moesten lopen.
Het hotel was, hoe zal ik het zeggen.....vergane glorie. Jammer want we hadden dit in NL laten regelen en er zijn in Uyuni best wel wat meer mogelijkheden, les voor de volgende keer: we kunnen dit zelf beter! Flexibel als we zijn, hebben we ons door de koude douche heen geslagen en zijn we zonder mopperen onder de dekens gekropen.
Heel aparte sfeer hangt er trouwens in Uyuni, het is helemaal overspoeld met backpackers die of van de zoutvlaktes afkomen of er naar toe gaan. Degene die er vanaf komen zijn weer blij met een normale voorzieningen, degene die ernaar toe gaan zijn vol verwachting.
De volgende ochtend werden we om 11:00 uur opgehaald door een landcruiser, onze rugzakken weer op het dak en we sloten ons aan bij een viertal Zweden, een jongen met zijn vriendin (zij studeerden beide in Buenos Aires), zijn beste vriend en zijn zusje waren nu over uit Zweden om een deel van hun schoolvakantie mee te maken. Het stel is nl. een reis van 3 maanden door Zuid Amerika aan het maken en zijn nog van plan om door te reizen naar Peru, Ecuador en Colombia. Het zusje + beste vriend zouden eind januari weer naar huis gaan. Leuke mensen met veel humor en ze spraken natuurlijk goed Engels en Spaans. Het zusje was de jongste (20) de rest 24, leuk hoor om met jonge mensen zo'n tour te maken. Ok, de salta tour gaat beginnen.....
Eerst naar het kerkhof van de oude locomotieven, heel grappig om te zien, allerlei locomotieven die al jaren daar staan de verroesten. We waren natuurlijk niet de enige toeristen en iedereen klom op die loco's, we hebben leuke foto's kunnen maken. Daarna door naar de Salar de Uyuni, eerst nog een stop bij een "tourist trap", allerlei kraampjes waar je alleen maar troep kon komen, met een "museum", sloeg echt helemaal nergens op. We zijn maar even gaan kijken bij de kinderen die de zakken met zout aan het vullen waren, ook een klus hoor. (Hier is trouwens nog genoeg strooi zout, ik snap het probleem niet helemaal). We hadden het al snel gezien en toen was onze chauffeur zijn autosleutels kwijt.... nergens meer te vinden. Maar.....we hebben niet voor niets een zoon van een politieman in ons midden, Ton de speurneus heeft de sleutels gevonden in een greppeltje en we konden weer op weg. Nu echt over de salars, dat is toch zo'n gaaf gezicht. Je moet je voorstellen dat je op de bodem van een zoutmeer rijdt (110.000 km2) en alleen maar zout om je heen ziet, alles is wit, het schittert behoorlijk aan je ogen, maar het leukste is dat je geen horizon ziet, alles om je heen is wit. We konden daarom hele leuke illusie foto's maken, ik hou bijvoorbeeld een flesje water voor de lens, Ton gaat 5 meter verder staan en het is net of het flesje water hem wil pletten, of ik hou mijn handen op en Ton staat op mijn handen. We hebben er heel veel gemaakt, zittend op een appel of een blikje bier. Onze Zweedse vrienden staan er zo op dat het lijkt of er op iedere hand 1 staat en nog 1 op zijn schouder enz.
We reden door naar een cactus eiland, wat vroegen bijna helemaal onder water heeft gestaan, je kon het verdroogde koraal nog zo zien. Er groeien nu hele grote cactussen op en je kon een beklimming op het eiland maken (wel entree betalen) zo kregen we een mooi overzicht over de salar en kon je goed zien dat het 10.000 jaar geleden een meer is geweest. Na onze kleine trekking stond inmiddels de picknick tafel gedekt en kregen we een heerlijke maaltijd, gekookt door onze privé kok die ook mee was. Na het eten reden we over de salar naar ons hotel wat volledig was opgebouwd uit zoutblokken. Het was een zeer basic hotel met slaapzalen waar we met z'n zessen 1 kamer deelden en met z'n 36'en 1 douche (!) Maar wel lekker gegeten, wederom bereid door onze privé kok. De andere groep van onze touroperator bestond uit 4 Brazilianen en 1 Amerikaan. Verder waren er Koreanen, Argentijnen, en ga zo maar door. Geen Nederlanders, wij waren de enige, het is toch zo ontzettend leuk om met zoveel nationaliteiten samen te zijn. Overal werd geprobeerd elkaar iets duidelijk te maken, samen te kaarten te drinken en te lachen, echt fantastisch! Wij behoorden wel tot de ouderen, ze waren allemaal rond de 30 jaar, maar echt zo gelachen. Slapen met z'n 6'en vind ik toch altijd wat lastig, ik heb moeite om me van alles af te sluiten en het zusje (Johanna) was inmiddels behoorlijk ziek geworden van de hoogte, die lag dus doodziek in haar bedje.
De volgende ochtend vertrokken we om 7 uur voor de tweede dag. We zijn eerst naar een dorpje aan de rand van Salar gereden om nog wat te kopen (?.) Wat hier nu precies de bedoeling van was is ons nog steeds niet duidelijk maar om de plaatselijke retailer wat te steunen hebben we 2 flesje quinoa bier gekocht en wat chocolade. Toen door naar een zwavel-lagune waar we flamingo's zouden zien. Over de bergen en let wel: geen enkel weg is verhard daar, je rijdt gewoon in de sporen van de andere landcruisers. Dat was toch mooi, we konden heel dichtbij de flamingo's komen, ze pruttelden rustig door in het zwavelhoudende water. Flamingo's kunnen met hun tong het vocht scheiden van het "gif" en daar dus prima leven, prachtig. Daarna al holderdebolderend over stenen en rotsen naar de volgende lagune. Tussen de middag stopte we bij een lagune waar we weer te eten kregen. Inmiddels ging het zo slecht met Johanna dat ze hebben besloten om hun tour af te breken. We zouden klimmen naar 4800 mtr. en het kind werd alleen maar zieker en zieker. Wij zette de tour voort en onze chauffeur zou hun later ophalen en terug brengen naar Uyuni, echt rot voor ze. Wij gingen verder naar een rotsformatie waar door de wind een rotsblok zo was gevormd dat het net een boom leek, toen we kwamen aanrijden leek het uit de verte net een dorpje met huisjes, hard waaien dat het daar deed! Hierna naar de grootste lagune in een nationaal park, ook weer vol met flamingo's.
Onze tweede overnachting was ook in dit park. Dit "hotel" was zelfs nog meer basic dan basic. Wederom 1 douche maar met het verschil dat je nu 10 Bolivianos moest betalen, dan stookte de kinderen de kachel op waar de waterleiding door de schoorsteen voerde, dan had je even warm water, als je niet betaalde dan haalden ze de houtblokken van het vuur en stond je onder een ijskoude douche. Ik had er geen zin in, bovendien hoorde ik toen ik in de rij zat dat het putje niet meer doorliep en degene waar ik na was had hele vieze bloedblaren onder zijn voeten, het idee dat ik daarna met mijn voeten in zijn water zou staan vond ik nou niet zo aantrekkelijk, dan maar niet douchen.
Inmiddels sliepen wij nu op de zaal met de Brazilianen en de Amerikaan en we hebben toch een gezellige avond gehad. De meiden hebben me alles verteld over de Brasilian wax en alle ongemakken vandien. We hebben echt dubbel gelegen van het lachen. Na 3 flessen wijn zijn we zo verstandig geweest op ons bed in te duiken. Nu was er in die groep ook een Braziliaanse jongen (broer van 1 van die meiden) die 's nachts dus ook doodziek werd van de hoogte. Midden in de nacht maakte hij Ton wakker omdat hij water wilde drinken en toen ging hij toch een partijtje over z'n nek dat we alle 7 klaar wakker waren. Om half 5 moesten we er al uit, ik denk dat ik al met al 2 uurtjes geslapen heb. Weer een zieke in de auto, maar we zijn verder gegaan naar de geisers. Dat is ook een heel apart gezicht, alles blubt en pruttelt als een soort heksensoep en er kwam behoorlijk wat hele stoom omhoog. Inmiddels ging de maan (vol!) net onder en kwam de zon op, we hebben prachtige foto's kunnen maken. Toen door naar Aqua Calientes, oftewel de natuurlijke "hot tub", o heerlijk, zeker omdat ik niet gedouched had een zeer welkome verfrissing. Na het eten moesten wij afgezet worden bij de Chileense grens, de anderen gingen terug naar Uyuni.Het landschap onderweg was toch zo ontzettend mooi, heel surrealistisch, alles zand, bergen in allerlei kleuren door het minerale gesteente, het staat in ons geheugen gegrift!
Afscheid genomen van onze Braziliaanse vriend en vriendinnnen en onze Amerikaanse vriend en op naar Chili.
We zitten nu in San Pedro de Acatama,een leuk klein stadje die ook totaal overspoeld is met toeristen. Maar het voordeel daarvan is dat we nu in een uitermate gezellige bar met een capriña voor ons dit verslag zitten te schrijven. Toen we op de bus stapte naar dit dorp hadden we ineens weer een asfaltweg, lang niet gezien.....
Dikke kus van ons! XXX