Caving en border crossing

Sopong, 03-07
Om 9:30 zou de trekking starten, dus op tijd eruit en ontbijten. Wat moet je nou aan voor zo’n trekking? We kwamen aan in onze korte broek en T-shirt “is dit goed genoeg voor de trekking?”, volgens onze lodge eigenaresse kunnen we beter een lange broek aantrekken, of je moet het niet erg vinden als je door hoog gras loopt om je kuiten te snijden, en het moet een oude broek zijn want jullie gaan heel vies worden, voegde ze er nog even lachend aan toe. Ok een oude lange broek……probleem… Uiteindelijk is Ton in mijn oude spijkerbroek gegaan, Koen in een lange broek die hij in Bangkok heeft gekocht om de tempel in te kunnen, ik had nog wel een goedkope lange broek en Michelle ook nog wel. We zouden ook naar een waterval grot, dus Mich en ik hebben voor de zekerheid ook een bikini en slippers meegenomen, je weet maar nooit. Van de lodge kregen we een lunch mee en genoeg water, een bamboe loopstok en een helm voor in de grot. Met een jeep werden we weggebracht, tja en toen begon het feest meteen al, we moesten een eindje lopen naar de eerste grot, over de akkers en door de modder, het heeft denk ik nog geen half uur geduurd of ik lag al op mijn kont. Bij de grot aangekomen moesten we klauteren en op onze buik door de kleinste gaatjes heen wurmen, maar wel mooi. Ik heb altijd geleerd dat ik niet aan de kostbaren stalagmieten en stalactieten mag komen, maar hier kon het niet anders, je moest je af en toe wel ergens aan vast kunnen houden. Hoe dieper we de grot inkwamen des te meer vleermuizen er ook hingen, er hing een heel stuk vol met vleermuizen die ons heel slaperig aankeken als we er met onze hoofdlamp opschenen, je kon alleen niet meer zo goed zien waar ze poepte, dus ook daar zette we vol onze hand zo nu en dan in. Toen we de grot uitkwamen zaten we meteen van top tot teen onder de roodbruine modder.
Daarna weer een heel stuk lopen naar de volgende grot, door de maisvelden en door het dicht gegroeide bos, inmiddels ben ik de tel kwijt hoeveel keer ik ben uitgegleden, alleen Koen stond nog steeds rechtop. De tweede grot was de watervalgrot, o leuk,bikini aan? Nee, zei de gids geen bikini aan, Ok, schoenen uit dan? Nee, goede schoenen, vooral aanhouden. De gids deed zijn blouse uit en stroopte zijn broek op tot boven zijn knieën, wij deden hem braaf na, maar al snel bleek dat ijdele hoop. Binnen twee tellen stonden we tot onze kuiten in het water en moesten we op onze buik door het water en door een heel klein kiertje heen tijgeren om de grot in te komen. Ton dacht dat hij er echt niet doorheen pasten, maar Koen ging voorop en wist ons te overtuigen dat het ons ook zo lukken, en dat was ook zo… alleen waren we nu helemaal nat. Nadat we bijna de hele grot getijgerd en dan weer op onze hurken door het water afgelegd hadden kwamen we aan het einde en liep het water zo’n 40 meter naar beneden in een groot diep gat in de aarde. De gids vertelde dat er 5 jaar geleden iemand in gevallen was, ze hebben een week nodig gehad om het lichaam er weer uit te krijgen. Toen we weer buiten waren was de gids nog helemaal droog en wij tot op ons ondergoed zeiknat en Koen uit zijn broek gescheurd, en toen ging de wandeling weer vrolijk verder. Al soppend door de modder en door de wildernis naar onze lunch plek, daar moesten we meteen met muggencrème aan de gang want anders waren wij de lunch, maar het smaakte ons goed en ondanks het afzien waren we nog steeds vol goede moed.
Op naar de volgende grot….. dat was een rot eind lopen, heuvel op, heuvel af………. pffff dat vroeg een hoog incasseringsvermogen. Ton begon het goed zat te worden dat ie telkens uitgleed, Michelle vroeg zich af of er niet iets leukers was om met z’n vieren te doen, ik begon echt mijn benen en vooral voeten te voelen in die sompige schoenen en Koen danste vrolijk over het glibberpaadje en had inmiddels al onze tassen al om zijn nek hangen. Iedere keer als ik dreigde te vallen stond hij al bij me om te helpen of zijn stok aan te geven zodat hij me over een obstakel heen kon trekken, de lieverd! Bij de derde grot zagen Ton en Mich het niet meer zitten om die ook nog in te klauteren, ik heb dus samen met Koen deze grot nog gedaan, het was lastig erin komen maar niet nauw, je moest alleen een beetje op je kont naar beneden glijden, rustig aan. Binnen in deze grot hing echt een heel orgel aan stalactieten, prachtig, als je erop klop zijn ze ook geheel hol van binnen, dat wist ik eigenlijk niet. Deze grot heette dan ook de X-mass cave en niet voor niets. Inmiddels waren we ook allemaal weer een beetje uitgerust dus konden we aan de terugweg beginnen. En dat was nog een eind lopen……..!!!! Weer heuvel op en af, toen we eindelijk bij de weg aankwamen vroegen we aan de gids of de auto ons nu kwam halen, maar nee hoor…….. lopen naar de lodge, ik kon niet meer. Ik denk dat we toen zeker nog een uur gelopen hebben en dan hadden we nog de shortcut. Afgepeigerd kwamen we aan bij de lodge, doodmoe maar o zo trots dat we het gered hadden en dat zonder ernstige familiecrisis, ik vind het knap! Het was een mooie dag en we hebben weer grenzen verlegd vandaag, daar mogen we trots op zijn! (morgen spierpijn)

Mae Hong Son, 04-07
Ik heb wel eens gehoord dat je echt ziek kan zijn van de spierpijn, nou daar zat Michelle dicht tegenaan vandaag. Vanmorgen konden Mich en ik ons bed niet uitkomen, de jongens hadden nergens last van, en om het extra leuk te maken zat het bed van Koen en Michelle vol met bedvlooien, die kwamen dus beide rood gevlekt uit bed……en we hebben nog wel lakenzakken mee . Na het ontbijt hebben we de minibus genomen naar Mae Hong Son, tot hier zijn het welgeteld 1864 bochten in de weg vanaf Chiang Mai. ’s Middags hebben we een lichaamsmassage van een uur genomen om de spierpijn aan te pakken. Verder kunnen we het nog niet echt vinden in dit dorp, alles is al vroeg gesloten en het doet een beetje saai aan. Volgens de reisgids moet je hiervandaan een trip boeken naar een hill tripe, maar op advies van Mich gaan we dat toch niet doen. Zij heeft twee weken in zo’n community gezeten en denkt dat wij het helemaal niet leuk gaan vinden om als trip te doen, veel te gemaakt en te toeristisch, natuurlijk moeten we dan even bij oma aan de haard zitten en zijn de kindertjes rieten matjes aan het vlechten, volgens Mich echt de dierentuin, bovendien wordt er gezegd dat de longnecks nog bestaan vanwege het toerisme terwijl het toch echt een verminking is. Om ze echt te leren kennen en te beleven zou je er een paar weken moeten gaan logeren. De hill tripe tour laten we dus varen, we gaan proberen morgen een visum run met Mich te maken over de Birmaanse grens. Haar visum is voor 90 dagen geldig en dan moet ze even de grens over voor een stempeltje en dan mag ze weer terug, het zou mooi zijn als we dat nu meteen kunnen regelen, dan is dat maar geregeld en verder zien we wel wat we gaan doen.

Mae Hong Son, 05-07
Koen had het vandaag even gehad, voelde zich niet helemaal lekker en wilde vandaag gewoon een dagje rustig aan doen, lekker lezen en niets moeten. Wij zijn dus met z’n drieën op onderzoek gegaan voor de visum run. Bij het immigratiekantoor konden ze ons vertellen dan we hier niet over de grens kunnen, dan moeten we naar Chiang Rai (2 dagen met de bus) of naar Mae Sot, nu ligt de laatste op onze route dat komt dus goed uit, we moeten nu alleen een beetje puzzelen hoe we het precies gaan doen om op tijd in Bangkok te zijn om Martijn op te halen. Uiteindelijk hebben we besloten om morgen vroeg met de bus naar Mae Sariang te gaan en dan overmorgen verder naar Mae Sot, we kruipen dus naar het zuiden via de Birmaanse grens. Er is een vliegveld in Mae Sot maar er vliegt maar twee keer per week een vliegtuig naar Bangkok met PB air, en we kunnen er niet achter komen wanneer en welke vliegtuigmaatschappij het is, denk dat dat dus niet gaat lukken. Met de bus is het ongeveer 7 uur naar Bangkok, we zitten maandag dus een dagje in de bus.
Verder zijn we vandaag naar de markt geweest hier in Mae Hong Son, altijd leuk om rond te lopen, en naar twee tempels geweest met prachtige oude Birmaanse glasschilderingen.


Mae Sariang, 06-07
Vanmorgen op tijd eruit om de bus naar Mae Sariang te nemen, we dachten tenminste dat de bus vroeg zou gaan, maar toen we op het busstation aankwamen bleek hij pas om half 1 te gaan, dus 2 ½ uur wachten…jammer…Het was ongeveer 4 uur rijden dus einde van de middag kwamen we aan. Een leuk klein plaatsje aan de rivier, we sliepen in het Riverhouse hotel, een leuk klein hotel helemaal gemaakt van hout, dus we voelde ons thuis. ’s Avonds heerlijk gegeten in een echt thais eettentje, zeer populair bij de plaatselijke bevolking en erg lekker. Nog even getwijfeld of we hier nog een nachtje zouden blijven, maar we waren bang dat we het dan niet helemaal meer zouden redden met de grens oversteken en op tijd in Bangkok zijn, dus toch maar besloten om de volgende dag door te gaan naar Mae Sot, een grensplaats en goede plek om even een stempeltje te halen in Myanmar (Birma).

Mae Sot, 07-07
Nu hadden we extra goed uitgezocht hoe de bussen de volgende dag reden, dachten we althans… volgens het busstation om 8:30 en om 12:30, volgens de receptie ieder uur. Hmmmm laten we maar op tijd heen gaan dan zien we het wel. Bij de bushalte werden we meteen aangesproken door zo’n aardige meneer (jeweetwel) die ons heel hulpvaardig wel even naar de goede bus wilde leiden. Hij bleef maar doorzaniken over eerst naar Chiang Mai gaan en dan het vliegtuig naar Bangkok nemen en ik kreeg al behoorlijke hangoren van hem, toen hij zag dat we zijn hulp niet echt op prijs stelde, droop hij af. Nog één keer kwam hij terug en vroeg mij of ik echt wel wist dat het van Mae Sariang naar Mae Sot wel meer dan 300 km was? Jaaaaaa, ga nou maar, we weten het allemaal echt wel.
Tja, eigenwijs als we zijn………….er bleek dus helemaal geen bus naar Mae Sot te gaan, ook geen minivan, maar een 4-wheel drive met twee bankjes erin en een dakje boven ons hoofd, wat gewoon de plaatselijke dorpsbus was. Toen we instapte zei Michelle al: dit gaat heel erg worden! De rugzakken gingen op het dak en toen gingen we beginnen aan onze rit van 5 ½ uur door ieder gehucht, overal stapte er mensen in en weer uit, onderweg nog een gezellige regenbui en een idioot van een chauffeur die door de bergen voor ons gevoel wel 120 km p/uur reed. We overwogen nog om er onderweg uit te stappen, maar Ton is eerst maar eens een gesprek met de chauffeur aangegaan dat hij echt rustiger moest rijden want we hadden geen zin in een ongeluk. Het hielp gelukkig wel, maar wat een rit, we hadden het gevoel dat we de hele dag in een roller coaster hadden gezeten. Vol met zand en stof kwamen we aan in Mae Sot, de chauffeur was wel zo aardig om ons naar het hotel te brengen, en het hotel is een verademing, heerlijke kamers, lekkere douche…. We kwamen weer wat bij van het avontuur. Ineens begreep ik wat die man nou bedoelde vanmorgen :-p
Goed, nu morgen de grens over!

Mae Sot, 08-07
Dat ging vanmorgen allemaal heel soepel, iedereen was zeer hulpvaardig en binnen een half uurtje hadden we allemaal een extra stempeltje in ons paspoort. Michelle durfde niet alleen de grens over dus zijn we alle vier maar gegaan. Ton vind dat het vlaggetje van Myanmar nu ook toegevoegd mag worden. Hierna zijn we nog even de stad ingegaan en kwamen op een aller aardigst marktje terecht waar ratten, levende kikkers in een netje, ratten, sprinkhanen en allerlei ander niet te definiëren voedsel werd aangeboden. En we hebben meteen bustickets naar Bangkok gekocht! We leren het wel! :) :)
Aangezien we tijd zat hadden en Michelle er voor Martijns aankomst natuurlijk pico bello uit wil zien hebben Mich en ik onze nagels nog maar een keer laten doen bij een paar leuke meiden uit Myanmar, in deze hele stad zitten trouwens heel veel mensen die ooit gevlucht zijn uit Birma, we zijn ook nog nergens zoveel bedelaars tegen gekomen als hier. We spraken een vrouw in de salon die vertelde dat het wel iets beter gaat in Birma maar nog niet 100%, zij bezoekt momenteel haar moeder en logeert dan ook niet in Birma maar hier in Mae Sot omdat ze het nieuwe regime niet vertrouwd.

Tot zover weer,
Heel veel groeten van ons vieren! X