Daar ben ik dan

Daar ben ik dan.
Na een toch wel relaxte vierdagen aan het Titicacameer heb ik Copacabana met de taxi verlaten .Na eerst me toch verbaast te hebben over het feit dat sommige mensen op geen enkele manier rekening houden dat 5:30 toch wel erg vroeg is om met een zware rugzak waaronder wielentjes zijn gemonteerd van driehoog de trap afratelen en dan verbaast kijken als daar op gereageerd wordt. Zoals al eerder vermeld wordt Copacabana overspoeld met “bootvluchtelingen” die omdat de grens van Bolivia en Peru op bepaalde tijden gesloten is dan ook ’s morgens vroeg hun uit en in tempels moeten halen. dat wil zegge eerst met taxi of collectivo van uit Copacabana bij bromsnor in Bolivia je uit laten afstempelen en dan verder lopen om je in reis stempel in Peru te halen daarna weer naar Copacabana om in de vluchtelingenboot. Daar deze bootje geen enkel navigatie systeem hebben moet dus alles voor het donker word geregeld worden +/- acht uur heen acht uur terug, zo kan het dus gebeuren dat je spookvroeg je bed uitgerateld wordt : 0 ( dan kan je dus ook vroeg de taxi nemen. Omdat de rit ongeveer drie uur zou duren en 350 boliviano zou gaan kosten, nu ook weer niet het grootste bedrag besloot ik er een te nemen. Laat deze taxichauffeur nu net denken dat hij uit een geëmigreerde Duitse familie stamde en zich de volle neef van Michael Schumager waant, met nog net geen zwarte strepen op de weg vertrokken we, hierbij racende we over het schiereiland en kon ik door de middelpuntvliegende kracht tegen de deur aangeplakt nog net zien hoe groot het Titicacameer eigenlijk is. De enige pitstop die neef Schumager moest doe is een oversteek over een ongeveer driehonderd meter breed kanaal. Omdat ik Bolivia ben is niets dat je in Nederland zou tegen komen, de pondjes zijn hier eigenlijk vlotjes zoals die in burgerbrug met een iets hogere zijkant en dan ook nog voorzien met een 50pk buitenboordmotortje hier varen de schippers dan heen en weer Drs P heeft hier een mooi lied over geschreven. Na dit ook weer te overleefd te hebben vervolgde we onze race. Bij het vliegveld El Alto International aan gekomen te zijn moest het gas er vanaf Pffffffff. En bij het vliegveld aangekomen te zijn werden we afgeklokt op 2:14.35 sec, waarschijnlijk een nieuw Copacabana record. El Alto ligt op 4000 meter hoogte dus je moet de eerste paar dagen rustig aandoen, In januari hadden Monique en ik door de hoogte aardig wat hoofd pijn. Vliegvelden zijn vliegvelden dus niets over te vertellen, maar als je eenmaal in de lucht zit wordt het heel anders. Tjeempie wat is Bolivia van af boven gezien droog het traject La Paz Sucre is een gortdroog berggebied waar bijna alle rivierbeddingen droog liggen, en er was dan in de driekwartier dat ik in de lucht hing dan ook geen streepje groen te bekennen.
Aangekomen in Sucre ging alles lekker snel ,ik had dan wel buiten een schemawijziging van cheaptickets wel wat vertraging opgelopen. Maar Sucre is een heel andere stad om op aan te rijden, je ziet bijna geen zwerfvuil, het is een rustige stad zonder veel lawaai eigenlijk heerlijk alleen weten de taxichauffeurs vaak niet de weg in Sucre zodat ik hem naar de Topater 57 de weg moest leiden. Aan gekomen hing Ebo toevallig uit het raam en kon hij de deur ook gelijk opendoen. Aangekomen in mijn kamer ging ik gelijk mijn mail checken en tot mijn verbazing was er een van Fernando projectmanager van de Charles de Faucault Assosiation die me vroeg om zo snel mogelijk contact op te nemen? Natuurlijk gelijk gebeld nu kwam het er op neer dat Fernando en Alejandro al vanaf half 11 op het vliegveld bezig te zijn geweest om elke westers uit ziende man welkom te heten in Bolivia, ik had er geen notie van gekregen dat ze me op het vliegveld zouden ophalen, ik was ruim drie uur buitenschema aangekomen en na twee uur verwelkomen hadden ze het ook wel voorgezien gehouden! Met Fernando een afspraak gemaakt dat we elkaar over een uur zouden treffen, laat hij dat verkeerd begrepen hebben twintig minuten later stond hij samen met Alejandro al voor de deur hij wilde mijn schema weten. Denk je ’s avonds even lekker in de kroeg “Amsterdam” een biertje te drinken staat Fernando ineens met Christian voor mijn neus, ik dacht dat Bolivianen niet zo snel waren. Over “Amsterdam”en Linda de zaak waarvoor zij staat schrijf ik een bijlage.
Fernando denkt daar waarschijnlijk iet anders over, maar het is natuurlijk wel heel erg leuk dat gelijk voor de volgende dag twee afspraken werden gemaakt, een bij het kantoor van Fernando en een lunch afspraak met Christian. De volgende dag om tien uur afgesproken om naar het kantoor te gaan, de Charles de Faucault Assosiation is een samenwerking orgaan gestart met een andere organisatie en het kantoor dat eerst bij Christian in huis was hebben ze nu overgebracht naar die organisatie. Het zag er goed uit Alejandro liet me een paar grote vellen papier zien waar op foto,s van de werkgebieden waren vast geplakt, hier op kon je duidelijk zien in wat voor soort behuizing de mensen op het arme platteland leven. Het is de bedoeling werd mij verteld om met Alejandro voor drie weken naar Padilla te vertrekken, dat is een redelijk grote stad op 6 uur reiden van Sucre. Een goede communicatie is op dit moment nog ver te zoeken. Maar met Google vertaler kwamen we redelijk ver Alejandro was er zelfs redelijk tevreden over. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat elke zin eerst op de computer uitgeschreven moet worden maar drie weken in huis waar alleen Spaans met wat Engels ertussen door wel tot resultaat gaat leiden. Verder is het de bedoeling dat ik in het nieuw op gestarte project ook wat over voeding gaat vertellen, hoe en wat zie ik daar wel .Ik ga natuurlijk eerst Google vertaler eerst maar iets voorbereiden en dan kijken hoe het gaat lopen, dat is natuurlijk best wel spannend om zo maar voor “de klas” te gaan staan met een opdracht en in een taal die niet machtig ben ??? de klas schijnt dan ook te bestaan uit voornamelijk jonge meiden die in het project een vorm van zelfstandigheid proberen te ontwikkelen zeg maar alle huishoudelijke taken worden als lesmateriaal aan gegeven, gaat lukken !!! en hoe het verder loopt weet ik niet volgens Fernando is Alejandro de chef
De lunch ik had verwacht dat we Christian huis zouden gaan maar het werd anders dan ik verwacht had, Bolivianen eten in het algemeen buitenshuis er zijn allerlei kleinen eethuisjes waar mensen voor een klein bedrag een maaltijd kunnen kopen, in principe heel handig je hoeft niet naar de winkel om levensmiddelen te kopen, je koopt niet meer dan nodig is en wat over is neem je mee in een doggy bag voor de avond. En daar zat ik dan tussen de families te lunchen.
24 mei is eigenlijk net zo iets als koninginnen nacht vieren in Nederland 25 mei is de nationale feestdag “de uit roeping van de onafhankelijkheid door Mr Sucre hem zelve” vandaar dat er in Sucre er een schepje boven op gedaan wordt. In de middag waren er parades van allerlei scholen kleine of grote maatschappelijke organisaties en andere civiele diensten. Die dan allemaal langs een overdekte tribune met de nodige hoempapa muziek marcheerde. Er leuk om te zien maar na tien van deze te hebben aanschouwt wordt het wel weer tijd om wat anders te gaan doen in dit geval een siësta. De weg naar de wijk Recoleta gaat redelijk stijl omhoog en laat net op de weg naar boven een ander soort parade naar beneden komen, deze hadden iets anders in de gedachte dan feestelijk defileren, dit waren mensen die voor gelijke rechten wilden demonstreren en hadden allerlei spandoeken bij zich waarbij zij hun klachten kracht wilden bijzette. De groep met de Yankee go home keken toch wat grimmiger toen mijnpersoontje langs kwam, het liep redelijk met een sisser af en ’s avonds zou er een groot concert worden gegeven op de Avenue des Amerika’s met binnen en buitenlandse artiesten. Volgens Ebo zou het festijn om achtuur beginnen om zeven uur was ik er dat was maar goed ook ik kon gelijk zien hoe de plaatselijke horeca hun producten in elkaar aan het zetten waren. Het was nog een beetje licht en het was geweldig om te zien hoe voornamelijk vrouwen met super grote pannen aan de weer waren waar dan een soort van thee ingemaakt werd daarnaast een pan met melk een lading flessen met sterke drank ernaast dat moest dan een soort van cocktail worden (maar niet geproefd), afdeling vlees was nog veel leuker, hier kon ik zien wat voor soorten vlees allemaal op de barbecue passen, en dat waren er in dit geval verrekte veel, van het regulieren tot aan een lading harten die nog gesneden moesten worden, die avond besloot ik tijdelijk vegetariër en geheelonthouder te worden. De muziek begon ander halfuur te laat en met de eerste akkoorden van de folklore groep was het al heel snel tijd om weg te gaan volgens mij hadden ze deze van de langestraat uit Alkmaar over laten komen. De hoofd act “Bronco” leek mij ook niet zo een goed idee. Maar om 12 uur werd ik alkijkende van uit mijn appartementje wel verrast met een heel erg mooi vuurwerk dat was weer mooi meegenomen.
25 mei is dan de echte feestdag waar alle militaire en para militaire organisaties laten zien hoe mooi en hoog ze hun benen kunnen oprichten en natuurlijk zo streng mogelijk kijken, een kleine les bij de Noord Koreanen kon in dit geval bij sommige groepen geen kwaad werkelijk lachwekkend hoe ze uit de pas kunnen lopen. Verder over 25 mei niets te vermelden behalve dat er weer een soort vann consert in het voetbalstadion van Sucre werd gegeven door een typetje die iets te veel op Julio Iglesias leek.
En toen werd het auw als motorrijder moet je natuurlijk ook de uitdaging aangaan om door de bergen van Sucre te gaan racen hierbij had ik een Kawasaki 650 gehuurd bij Joy Ride een grote organisatie die aardig op tours en horeca in de melk te brokkelen heeft. Nu zag de kawa er nu niet bepaald nieuw uit maar dat geeft niets als alles maar werkt, ik moest wel de nodige papieren invullen om op dit racemonster te kunnen stappen. Het eerste half uurtje ging prima tot dat we bij de werkelijke Dirt Road waren aangekomen, dan wordt het wel wat anders voor een motorrijder die gewend is om op lekker op zijn tank liggende 140km per uur te rijden. Nee hier moet je een geitenweggetje op, en als naar boven gaat moet je in de regel ook weer naar beneden!!! Tja een kawa 650 is geen Triumph 900 dat wil zegge dat je in Nederland nauwelijks je achterrem gebruikt dat je die hier dus wel moet gebruiken en dus niet je voorrem en dat heb ik geweten What go’s up must go down werd een beetje teveel down niet alleen mijn rechter heup werd twee keer pijnlijk geraakt maar ook mijn eer, ik had natuurlijk uitgebreid laten horen en zien wat een verschrikkelijk racemonster die Triumph van al niet was en inderdaad vinden ze het wel een spannend ding een 900 cc motor kom je in Zuid Amerika niet zoveel tegen. Maar zoals altijd hoog moed komt in dit geval letterlijk voor de val ; 0 ) hij kon nog net zijn lachen inhouden toen hij na de tweede val me op het zadel moest helpen ’s avonds kreeg ik van Monique nog een zelfde soort van smadelijk sms’je (daarbij volledig aan het feit dat ze bij haar eerste rit in de Grote Motor Mannen Wereld mijn arme Triumph op haar zijkant parkeerde en gered moest worden door de sterke mannen des huizes) daarna ben ik al strompelend met Ebo naar een drankhut gevlucht. Dat zijn plaatselijke huizen waar je voor weinig geld je eigen aan een alcoholvergiftiging kan helpen en daar zaten er een paar die al redelijk op wegwaren om die status te bereiken. heel interessant om de ene kerel zonder tanden vol passie te horen zingen op het gitaarmuziek van de andere, na elke flinke borrel werd de gitaar weer door gegeven en begon het lied weer opnieuw. Als vreemde in de tent werd ik natuurlijk vriendelijk op mijn rugkloppen en al handen schuddende begroet, dat ik wel eens vast bleef plakken aan die handen maakt op zich niet zoveel uit dat was je er wel weer vanaf ,waarna Ebo met een knipoog zei dat als je naar de wc gaat raak dan vooral niets aan, en dan ook helemaal niets >geef mij maar een biertje lijkt mijn het beste< en je kan uit hygiënische overweging beter uit het flesje drinken !! Maar eerst Pacha Mama bedanken met een scheutje bier over de grond!! Je weet maar nooit gewoon blijven bedanken en met de folklore mee gaan.
Tot zover.
Ps.
Doordat er al meer dan 15000 hits op rietveldjes.waarbenjij.nu van bekende en een grote hoeveelheid onbekende belangstellende zijn geweest plaats ik een schrijven van Centro Educativo Ñanta op mijn blog, ik hoop dat Centro Educativo Ñanta veel reacties mag ontvangen.