Huaraz en Cotapaxi

Hoi allemaal hier is een kleine update,
Na uitvoerig afscheid te hebben genomen van mijn jungle vrienden heb ik de weg naar Colombia, genomen speciaal de dagrit van Cusco naar Lima, het was weliswaar een reis van +/- een en twintig uur maar je kon op deze manier volop genieten van de Andes. Ik ben maar een halve dag in Lima geweest en dat was ook meer dan genoeg, ik was afgegaan op de mooie plaatjes van Hostelbookers maar het hostel viel vies tegen en met name vies was in dit geval een ruim begrip. Wat een rotzooi als ik niet de volgende dag vroeg naar Huaraz zou gaan was ik gelijk vertrokken! Het enige excuus was dat ze aan het verbouwen waren, Hostelbookers heeft het niet snel mis maar dit hostal kreeg van mijn een vette onvoldoende ik heb dat ook terug gemeld op hun feedback mail. De weg naar Huaraz duurde ook al weer zo een dertien uur dus heb ik bijna tweedagen achter elkaar in de bus gezeten. In Huaraz was er ook weer een verrassing, het hostal dat ik online geboekt had was overboekt, mijn beoogde kamer was nog voor twee dagen bezet, dat is op zich natuurlijk geen probleem als er maar een redelijk alternatief is in dit geval was het alternatief een donkere kamer bij de buren. De meeste hostels in Peru hebben dit soort kamers dus was ik er al redelijk aan gewend . Verder is Huaraz een zelfde soort stad die je overal in Peru tegen . druk vies en met veel lawaai en een klein gedeelte dat het aanzien waard is dat was met Huaraz anders en ik had het eigenlijk ook kunnen weten want Huaraz is in de jaren zeventig door een grote aardbeving getroffen en ze hebben de stad weer met spoed opgebouwd zodat alles nu in een gammele staat verkeerd. Huaraz is het mekka van de alpine sport in Peru en wordt omgeven door een groot bergmassief de Codillera Blanka met meer dan vijftig wit besneeuwde toppen waar van de Huazcaran met zijn 6768 meter de hoogste berg van Peru is. Ik ben gelijk na aankomst met een dagtocht mee gegaan eerst ongeveer twee en half uur in een klein busje vol Peruanen naar een nabijgelegen gletsjer op vijfduizend meter gereden. Het laatste gedeelte moesten we met de voet doen, vijfduizend tweehonderd is op dat moment het hoogste punt dat ik heb gehaald,( natuurlijk heb ik Pachamama geëerd). De tweede dag in Huaraz was er een van lekker uitrusten, op dag drie had ik een trektocht naar Laguna 69 gepland het was wederom weer vroeg op om zes uur werd ik opgehaald om naar het meer te gaan, Laguna 69 is een klein meertje op ongeveer zesenveertighonderd meter waarvan de laatste zeshonderd in hoogte met de voet moest worden afgelegd, zeg maar een klein Inca Trailtje van zo een drie uur heen en wat minder terug. Boven gekomen was het wel de moeite waard, het meertje leek in alle opzichten veel op Lake Louise, de zelfde kleur blauw van het water en aan de andere kant een grote gletsjer. Halverwege de terug weg stond er een stier op het pad die toen ik erlangs wilde het nodig vond om in de aanval te gaan en zijn hoorn in mijn been te prikken het was gelukkig niet te hard maar hij haalde wel in een keer mijn broek open, na die daad ging de Loko Torro er gelukkig zonder nog meer schade aan te richten er van door met open broekspijp ben ik weer in Huaraz teruggekeerd.
Helaas is er geen verbinding van Cruz del Sur van Huaraz naar Trujillo zodat ik met Linea Busses moest reizen. Het was een nachtrit zodat ik na mijn avontuur op de berg gelijk de ogen dicht deed en de volgende morgen rond vijf uur weer wakker werd. Bij het hostel kon ik gelukkig om zeven uur in checken om weer verder te gaan slapen. Over Trujillo val verder niets meer te zeggen dat het een grote K stad is met nog meer van de grootste kaffers van taxi chauffeurs dan die ik Peru en Bolivia ben tegen gekomen, ze rijden je zonder pardon voor je sokken en ik ben toch echt niet van plan om voor ze weg te vluchten !!! zodat er af en toe hard geremd moest worden. (dit dus even zonder censuur), anderhalve dag Trujillo is zoals gezegd zeker een te veel,ik heb gelijk de eerst volgende (nacht) bus naar Ecuador genomen een van Cruz de Sur die een directe verbinding naar Guayaquil heeft ook dit zou weer een rit van ongeveer twintig uur zijn maar voor het eerst dat ik met Cruz del Sur door Peru reis had ik vertraging, de bus zou om 00:15 vertrekken maar kwam pas om drie uur in Trujillo aan en moest eerst wat passagiers en bagage van de bus zodat we pas om 03:20 konden vertrekken. Maar ik had gelukkig een mooie plek voorin zonder dat er iemand naast me zat en kon lekker languit tot Tuclán een klein plaatsje voor de grens slapen hier werd voor het laatst een stop gemaakt. Bij de grens aangekomen moesten er natuurlijk allerlei formaliteiten afgehandeld worden wat ook weer meer dan anderhalf uur in beslag nam rond tien uur ‘s avonds kwamen we in Guayaquil aan. De taxi’s in Equador zijn van heel wat betere kwaliteit dan in Peru en Bolivia en de Chauffeurs helemaal, het is echt een verademing om na minimaal tien weken weer in een iets “beschaafdere” wereld te komen :)
Mijn hostel was op de zevende verdieping van een flatgebouw vlak bij de malecón van Guayaquil gelegen. Best wel leuk voor een dag. Dus de volgende avond heb ik de nachtbus naar Baños genomen vooraf had ik geïnformeerd hoelang het zou duren +/- zeven uur werd mij verteld dan zou ik om ongeveer zeven uur in de ochtend in Baños aankomen het hostel kon niet garanderen dat er om die tijd een kamer was maar die gok wilde ik wel aangaan. Laat de bus nu er maar vijf en half er over doen zodat ik om half zes ’s morgens in een door regen geteisterd Baños aan kwam om die tijd hoef je natuurlijk niet bij een Hostel aan te kloppen ik ben maar in de bus terminal gaan slapen (heel zielig) In het wapen van Baños staat “Baños Aqua Santa” nou die heeft zich de drie dagen die ik er was wel van zich laten spreken drie dagen regen. Je zou zeggen met zoveel regen moesten de rivieren in de omgeving ook wild zijn maar helaas ging het raften niet zoals ik gehoopt had het zou een stage IV zijn maar het was niet meer dan een kleine III+ en misschien nog wel minder.
Na Baños
Was de weg naar Quito zo gedaan drie en half uur met een lokale bus is wel te doen,zodat ik redelijk op tijd bij hostel The Secret Garden arriveerden The Secret Garden is precies zo een Backpackers hostel uit duizenden, maar ze hadden ook een tweede Secret Garden, The Secret Garden Cotapaxi. Toen ik hiervan de informatie las heb ik gelijk een dag daar naar toe geboekt de Cotapaxi is een nog werkende vulkaan in de buurt van Quito hij staat net als de vulkaan Misti solitair in het landschap en is altijd aan de top met sneeuw bedekt. Aan gekomen bij de Eco hostel wachten mij een aangename verrassing het was in een prachtige omgeving neer gezet,de eigenaren zijn de zelfde als van de Secret Garden Hostel ze hebben Quito verlaten om een om hun kinderen een betere leefomgeving te geven,alles klopte in de omgeving ze hebben het op traditionele manier gebouwd met kleurige muren en rietendaken, verder hebben ze ook een buiten toilet waarvan de opbrengst gebruikt wordt om de moestuin te “bemesten” het heeft tevens een prachtige uitzicht op de Cotapaxi en bloembedden van lavendel en oost Indische kers, dat is weer een andere manier om naar de wc te gaan om de koude spieren te verwennen hebben ze een overdekte jacuzzi. De living wordt ook op Eco diervriendelijke manier beheerd, er liggen twee Dalmatiërs op de banken die met enig aandrang er van af gaan en daarna weer gelijk erop springen om dan tegen jou aan te gaan liggen( ik dacht dat Ayla een verwende hond is)je moet vooral uitkijken als je op een wollen poncho wil gaan zitten dan is er grote kans dat je op een van de twee tackles gaat zitten die zijn net zolang bezig tot dat ze er onder kunnen gaan slapen.In de middag hebben we een kleine tocht naar een watervalletje gemaakt, hier kon je van afspringen om dan in een ijskoud meertje terecht te komen. Ik kon dat natuurlijk niet aan mij voorbij laten gaan. Brrrrrrrrrrrrrr het was wel heel erg koud. De avond werd op de traditionele Backpackers manier met veel lezen afgerond “WIFI is niet erg Eco”. Ik heb die avond voor het eerst in een Dorm geslapen met kaarslicht en een knapperend houtkacheltje. De volgende morgen moesten we vroeg op want de Cotapaxi moest beklommen worden (het hoofddoel van mijn twee dagen in de Eco hostel) het duurde ongeveer twee uur om er te komen, we werden tot ongeveer 4300 met de auto weggebracht en konden dan met de gids zelf bepalen hoever we de Cotapaxi wilden gaan beklimmen. Het was wel vreemd dat op weg naar de Cotapaxi haar niet konden zien?? Het is wel een vulkaan van 5800 meter hoog?? Maar al rijdende kregen we haar uiteindelijk tijdelijk inzicht. De beklimming was op zich niet zo zwaar als het weer wat beter was geweest, van beneden afgezien hadden we eerst regen daarna een ijzel bui en eindigde met wat vrolijke sneeuwvlokken. Op de helft was er een klein restaurantje neer gezet waar we wat met chocolademelk en hete thee bij konden komen. De tweede helft was wat anders we moesten nu door tufsteen en gravel naar boven dat was onder de weersomstandigheden zo zwaar dat de gids na een uur het teken gaf om naar beneden te gaan. zodat we helaas niet tot aan de gletsjer zijn gekomen, maar het gaf wel een goed gevoel om op deze hoogte je zelf te testen, en dat was goed gelukt ik was van de groep tot het hoogste punt gekomen. Ahummmm :) :) :).
Tot voor zover,
En de groeten uit Colombia.