Inca Jungle Trail

Inca Jungle Trail
Mijn laatste dagen in Sucre waren erg rustig omdat de dreiging van wegblokkades in Peru na de onlusten in Juliaca nog steeds actueel waren was het goed dat ik met het vliegtuig, naar La Paz en daarna naar Cusco heb genomen, en inderdaad waren de wegblokkades pas vrijdag voor mijn vertrek opgeheven. Mijn verblijf in Casa el Tronco is tot aan de laatste dag een goede ervaring geweest. Ebo en Tania zijn de juiste mensen die een reiziger een aangenaam verblijf in Sucre kan geven. Aan iedereen die ik tegen kom en van plan zijn om richting Sucre te reizen beveel ik Casa al Tronco aan.
In la Paz aangekomen ben nik direct naar het hostel gegaan want er dreigde een soort van buik kramp te ontstaan die ik liever niet had. Na een siësta ging het dan ook wel weer maar na een onduidelijk kippen soepje werd het weer erger met andere woorden de eerste tekenen van reizigers diaree waren aanwezig. Omdat de volgende morgen mijn vlucht naar Cusco al vroeg gepland stond ging ik snel met een Imodium pilletje naar bed, ik denk dat mijn buren net zo’n onrustige nacht hebben beleefd als ik want het toilet werd die nacht wel erg door mij bezogd . Op het vliegveld was het al niet anders gelukkig voor mij was een Australisch stel zo vriendelijk om op mijn rugzak te passen zodat ik elk moment op de vlucht kon slaan. Ze waren zo begripvol omdat de man met de minuut aan de zelfde klachten als ik begon te lijden dus konden we met z’n tweeën heel zielig op een bankje gaan zitten. Ik heb de vlucht zonder teveel problemen overleefd zodat ik redelijke staat in Cusco ben aangekomen. Mijn bij HostelBookers gereserveerde hostel leek in eerste instantie nu niet het beste die ik heb kunnen reserveren toch stonden ze bij boeking op 93.8 % dat kon je er niet aan aflezen het was gelegen aan een van de twee hoofd straten die Cusco doorsnijden de Avenue Del Sol is de andere gelukkig kon je binnen niets van het drukke verkeer horen, en ik was toch van plan om er maar een of twee dagen te blijven. Wat misschien de 93.8% waard maakt is dat de eigenaar Coco en zijn familie een net zoveel warm gevoel uitstraalt als die je bij Ebo en Tania krijgt. Verder was mijn kamertje niet iets om verder een omschrijving te geven. Ik had op voorhand een reservering gedaan om de Inca Jungle te gaan lopen en fietsen, dus ben ik maandag ochtend om 10 uur naar het agentschap gelopen om mijn boeking te bevestigen onderweg naar het agentschap bleek er wel twintig van dit soort de zelfde trip aanboden en na navraag kwam ik er achter dat er wel een aardig prijsverschil was in mijn boeking en de andere aanbieders negatief in dit geval, dat moest natuurlijk wel eerst recht gezet worden uit eindelijk kwamen we op een goede manier tot overeenstemming. In eerste instantie was mijn boeking op woensdag 29 juli neergezet ik heb die kunnen veranderen naar dinsdag 28 Coco van Hostel el Tuco leek wel erg op Ebo want ik moest natuurlijk ook mijn boeking in het hostel veranderen en had daar verder geen problemen mee. Er zouden dinsdag nog twee anderen personen de zelfde tour mee lopen. Omdat ik ook van plan was om de jungle van Peru te gaan bezoeken en in eerste instantie Iquitos in gedachten had was het voor de hand om ook over de zuidkant van de Andes inlichtingen in te winnen. Iquitos ligt in het noord oosten van de Peruaanse amazone en is een stad van +/- 260000 mensen en alleen bereikbaar met de boot of met het vliegtuig. Mijn keuze voor Manu Reserve was dat het me wel erg lekker leek om van de drukte af te komen en dat Manu en het bijgelegen Puerto Maldonado als natuur reservaat beschreven staat en het gebied rond Iquitos niet. Ook in het bij de Lonely Planet beschreven agentschap Manu Adventure kon er over de prijs gesproken worden zodat ik ’s avonds bij Coco een tweede wijziging in mijn verblijf bij Casa el Tuco kon doorgeven zaterdag na mijn Inca Jungle tour zou ik kennis gaan maken met de rest van de personen waarmee ik zondag acht dagen naar de Manu reserve zou gaan. Dinsdag morgen vroeg na eerst kennis gemaakt te hebben met de gids John (een zeer Peruaanse naam) een Amerikaan met Argentijns / Venezolaanse ouders Alejandro en een Duitser Walter genaamd gingen we met een alreeds volgepakt busje op weg naar de eerste uitdaging, het op een mountainbike +/-3000 meter afdalen, de weg naar het beginpunt voert door een berggebied rond Machu Picchu en gaat door de Sacred Valley en de plaatsen Chinchero en Ollantaytambo waar veel werken van de Inca’s zijn te bewonderen de berg waar we van afmoesten is de Abra Malaga een berg van 4350 meter hoog , gelukkig was de weg in een zeer goede staat zodat het merendeel van de vieruur afdalen een een redelijk tempo werd afgelegd het was alleen jammer dat de banden van de mountainbike wat aan de zachte kant waren en we daarom niet veel vaart konden maken het laatste gedeelte van de weg was in onderhoud en daar hadden we de mountainbike echt voor nodig om door de slechte weg te komen. Het laatste gedeelte werd dan ook met het busje afgelegd, aangekomen bij het plaatsje Santa Maria bleek het de naam Santa in ieder geval niet waard te zijn een armoedig geheel was het dorpje waar dus niets te beleven viel. Het hostal en het eten was ook al niet veel beter dus een slecht einde van een goede dag, omdat mijn mede jungle trailers ook niet van die feestvarkens waren was het dus vroeg naar bed ???
Na een niet al te beste nacht in het hostal had John tijdens het ontbijt een klein vraagje of er iemand was die last van hoogtevrees had? Slik ik dus, want we moesten die dag langs een smalle richel lopen!!! nu je eenmaal begonnen ben kan je natuurlijk niet meer terug. Dus na het magere ontbijt me volle moed naar de bergen de wandeling naar boven begon al aardig op onze longen te werken, het probleem was om je adem onder controle te krijgen zodat je niet ging hyperventileren. vijfpassen om hoog en dan weer rusten was de enige manier om boven te komen. onder tussen konden we wel genieten van de omgeving om ons heen, de uitzichten en vegetatie was met recht adembenemend Maar “what goes up must go down” en daar zit hem de kneep, als je toch al last heb van hoogtevrees is langs een smal richeltje lopen geen pretje vooral al er een vangrail ontbreekt en onder in het ravijn een kolkende rivier stroomt Als een soort van bange Spiderman zat ik met knikkende knieën aan de bergwand gekleefd en durfde maar treetje voor treetje naar beneden te kruipen, al met al geen pretje. John vertelde later dat hij bij een vorige trip een vrouw moest blinddoeken om haar naar beneden te krijgen. Dus had ik het best wel redelijk gedaan beneden gekomen konden we uitpuffen met een glaasje coca thee om vervolgens een hangbrug over te steken om ons pad via de rivier te vervolgen. De rivier zag er beneden heel wat vriendelijker uit we moesten hem zelfs een keertje over steken met een soort van kabelbaantje om weer aan de overkant te komen. Waar een soort van thermobad onze spieren weer verwende, er stonden een stuk of acht vrouwen al schreeuwend hun waar aan te prijzen, waar een lekker biertje het besten er van was. Zo zie je ook was de tweede dag van de Inca Jungle Trail het zwaarste. ’s avonds aan gekomen bij het hostel was deze ietsjes beetje beter dan de vorige je kon er zelfs een douche nemen en het stadje was wat meer op toerisme berekend. Maar de twee anderen doken net als de vorige dag al snel onder de wol??
Deze zag er wat vriendelijker uit dan de vorige, we zouden via de spoorlijn naar Aquas Calientes lopen op zich natuurlijk niet iets om naar huis te schrijven. maar er zat ook een optie in verborgen die pas later verteld werd ,het langs een staalkabel je aflaten glijden naar de overkant van een ravijn??? Ik had net de vorige dag mijn hoogtevrees op de proef gesteld maar dit was weer iets heel anders. Er zijn zes staalkabels met een totale lengte van vijfentwintig honderd meter tussen twee bergen zijn gespannen de langste is vierhonderd meter en het hoogste/diepste punt is honderd vijftig meter. Hier langs moet je dan in een soort harnas naar beneden zien te komen. Het is natuurlijk een veilige onderneming. Je hangt te bungelen in een soort van harnas en het remmen moet met de hand gebeuren, niet te snel want dan ben je een soort George of the Jungle die tegen een boom aan knalt en ook weer niet te langzaam want anders moet je je zelf zien redden om omgekeerd op eigenkracht met de hand naar het eindpunt te trekken. En dat gebeurden mij twee keer, “lekker op je rug dan zie je de diepte niet” verder ging het met iedere Ziplijn wel wat beter, dit heb ik ook weer heb overleefd! De wandeling via het spoorlijntje was betrekkelijk saai maar er diende twee problemen op het begon te regenen en het geklauter van de vorige dagen begon zijn tol te heffen, mijn linker knie wilden niet meer meewerken. Omdat mijn regen jas onderin mijn rugzak zat, en die stond in Cusco, had ik bij het weggaan bij het hostal in Santa Theresa een plastic poncho gekocht die was wel erg klein van maat uitgevallen maar met een bananenblad als een paraplu ben ik al strompelend in Aquas Calientes aan gekomen. waar het nog harder begon te regenen. Het hostal werd nu omgewisseld in een hotel. Dat was al heel wat beter, in Aquas kon je tenminste ook nog uitgaan tot mijn verbazing ging dit keer de Amerikaan ook mee het werd dan ook nog een leuke avond ook al moest je rennen om niet nat te worden.
Machu Picchu
Net als in 2008 toen we de echte Inca Trail liepen moesten we hier ook om vier uur op om op tijd bij het eerste checkpoint te komen, het regende nog behoorlijk dus heb ik me zo goed als mogelijk in mijn poncho gewikkeld en we gingen op pad, bij het checkpoint aangekomen stonden er nog ongeveer honderd lopers zich te verkleumen en toen de poort openging was het dringen om zo snel mogelijk naar boven te komen. De klim naar boven is heel wat steiler dan bij de originele Inca Trail, je moet bijna loodrecht naar boven en duurt ongeveer als alles goed gaat +/- een uurtje met een knie die niet mee wil werken duurt het langer, bij mij ongeveer anderhalf uur. Doornat en bezweet op de top aangekomen was het nog een half uur wachten voordat Machu Picchu openging. Het was natuurlijk erg vervelend dat het regende en je verder bijna niets van Machu Picchu kon zien, maar we hebben ongeveer anderhalf uur in de kou en de regen rond gelopen John had natuurlijk nog heel wat over Machu Picchu te vertellen daarna zijn we weer snel naar het hotel terug gegaan, gelukkig konden we nog een halve dag een kamer boeken, ’s avonds om half elf waren we weer in Cusco.
Al met al vond ik deze trek wat zwaarder dan de originele Inca Trail waarbij in de tweede dag het zwaartepunt lag.
Ton