Palomino

Bogota 14 augustus
Om 3 uur ’s middags kwamen we aan op het vliegveld in Bogota. Bij de band voor de bagage zag ik door de ramen in de verte wat mensen wachten dus meteen even kijken of ik Ton daartussen kon vinden. Ja hoor, in de verte zag ik een silhouet die wel heel erg op hem leek, even zwaaien en ja er werd terug gezwaaid, dus het was hem! Nu nog even wachten op de tassen en we zouden elkaar weer aan kunnen raken. De tassen duurde nog best wel lang, uiteindelijk kwam het laatste wagentje met de laatste tassen, eerst Koen zijn tas, toen die van mij en als laatste Michelle haar tas. Gelukkig alles was er, daarna door de douane, Michelle begon al te rennen en te roepen: daar is Papa! En sprong vanaf een afstand in zijn armen, Koen probeerde nog een foto te maken, wat niet lukte omdat de batterij van de camera leeg was, na Mich vloog ik in zijn armen en daarna Koen. We hebben nog een tijdje met z’n vieren elkaar omarmd, toen we weer opkeken zag ik allemaal Colombianen met tranen in hun ogen en glimlachend naar ons kijken. Ook bij mij en bij Ton vloeide er wat tranen, blij om elkaar weer te zien, en wat voelt dat weer goed! De taxi-chauffeur stond ons al glimlachend aan te kijken en opende meteen de achterklep, hup tassen erin en op naar het hostel. In de taxi natuurlijk alvast de eerste nodige informatie uitwisselen: hoe gaat het? Hoe heb je het gehad? Enz. enz.
Het hostel zag er van de buitenkant niet zo aantrekkelijk uit, maar Ton was al een nachtje eerder gekomen en verzekerde ons dat het echt een goed hostel was. Toen de deur openging waren we dan ook verbaasd hoe goed het er allemaal uitzag. Die dag hebben we verder niet veel gedaan, een beetje in de buurt rond gekeken wat gegeten en op tijd naar bed. Het voelde al snel weer zo gewoon om met z’n vieren rond te lopen, de dertien weken vielen direct weer weg.

Bogota, 15 augustus
Vanmorgen natuurlijk vroeg wakker door de jetlag, om 6 uur was ik klaar wakker. Ton heeft tot 9 uur verteld wat hij allemaal had meegemaakt, leuke verhalen. Ik heb ook verteld hoe het thuis allemaal gegaan is en zo waren we weer bijgepraat. ’s Ochtends zijn we de stad ingegaan, ik had gelezen dat er een prachtig museum is van Botero, daar wilde ik heel graag naar toe. Het was aan de andere kant van de stad, met de taxi toch nog zo’n twintig minuten rijden. Maar het was echt de moeite waard, niet alleen hing er veel werk van Botero, ook van Chagall, Picasso, Monet, Dali, Klimt enz enz, heel mooi. Op de bovenste verdieping stonden de beelden van Botero, ook prachtig en zo herkenbaar Botero.
Verder die dag niet zo heel veel gedaan. ’s Avonds hebben we sushi gegeten in het moderne gedeelte van de stad, allemaal restaurantjes om een plein, zag er leuk en goed uit.

Bogota, 16 augustus
Laatste dag in Bogota. Nou dat vonden we niet zo heel erg. Bogota is niet echt een stad die wij leuk vinden, we hebben wel wat leuke plekken gevonden maar ik zou geen stedenreis naar Bogota boeken. Vandaag zijn we in twee shopping malls geweest, Mich wilde wat winkelen en Koen wilde kijken of hij daar een hoedje kon bemachtigen. Mooie winkels daar, allemaal goede merken en mooi spullen. Mich is wel geslaagd, maar voor Koen wilde het niet lukken.

Ville de Leyva 17 augustus
Om 8 uur zijn we vertrokken naar de busterminal om de bus naar Ville de Leyva te pakken. Een oud koloniaal plaatsje waar de tijd heeft stil gestaan. Een groot plein met allemaal witte huisjes, straatjes van copple stones. We kwamen daar einde van de middag aan, in Bogota hadden we alvast een hostel geregeld, hostel Rana, vlakbij het plein. In het hostel ontmoette we twee Australiërs die een boot hadden gekocht in Florida, die in twee maanden hebben opgeknapt en nu Caribische zee waren overgestoken, de boot lag nu in Cartagena vandaar zijn zij landinwaarts getrokken. Ze hebben nog het plan om de Atlantische oceaan over te steken en waren nu 2 maanden onderweg. Lekker hè als je met pensioen bent en ruim de tijd hebt om dit te doen?!

Ville de Leyva 18 augustus
Vandaag wilde we een wandeling in de bergen maken. Wel een uitdaging met deze temperaturen, maar we zouden beloond worden met een waterval waar we in konden zwemmen. Dus hupsakee, wandelschoenen aan, zonnebrandcrème mee en natuurlijk zwemkleding en genoeg water. Pffffffffff, dat was nog een aardige klim naar boven, wel mooi uitzicht over het dorp en na wat zoeken en verkeerd lopen de waterval gevonden, klein, maar goed dat mocht de pret niet drukken. Met een beetje klauteren en glijden konden we idd onder de waterval staan, ijs- maar dan ook ijskoud, als je er een tijdje in blijft staan is het wel te doen. Alleen Michelle waagde zich er niet aan. We zijn met de wandeling een goed deel van de dag zoet geweest en kwamen op de terugweg bij een boerenerf uit, de boer maakte er gelukkig geen probleem van, de hond wel, maar die liep maar op drie poten, wij waren dus sneller :).
We gingen ’s avonds in een leuk restaurant eten, inmiddels goot het uit de lucht en aangezien het restaurant een dak van palmbladeren had was het een beetje schuiven met de tafel om droog te zitten. Het eten was prima en de bediening ook totdat er een reisgezelschap van zo’n 30 personen binnen kwam. We konden meteen geen koffie of toetje meer krijgen maar moesten betalen en wegwezen. De twee man sterke bediening had het veel te druk met de groep. Een beetje gedesillusioneerd stonden we weer buiten, dan maar ergens anders een kopje koffie drinken. Dat was dan alweer de laatste dag in Villa de Leyva, wel een aanrader.

San Gil, 19 augustus
Vanmorgen weer op tijd op om onze reis te vervolgen naar San Gil. Niet zo’n grote afstand maar door de bergen, dus tijdrovend, bovendien was het geen rechtstreekse verbinding maar moesten we ergens overstappen in een kleinder busje. San Gil staat bekend om de buitensporten, zoals raften, paragliding, caving enz. enz. Ook nu hadden we weer een hostel vooruit geboekt. Dit keer zaten we echt in een jongeren hostel, leuk maar houdt je ook uit je slaap ’s nachts, en onze kamer zat precies aan de enige grote tafel van het hele hostel, dus de verzamelplaats.
’s Avonds zijn we met Michelle nog even de stad ingegaan, Koen wilde liever in het hostel blijven. We hadden een leuke cocktailbar gevonden met sterke cocktailtjes, ik waagde me aan de “Itaka” een cocktail waar zowat alle drang bij elkaar kwam die er te krijgen was. Zo, dat was nog eens wat je noemt een cocktail, bergje op naar het hostel lopen ging ineens wel heel makkelijk.

San Gil, 20 augustus
De eigenaar van het hostel had allerlei informatie over de sporten die we konden doen. Wij wilden in ieder geval raften en dan wel een beetje flinke raft, niet zo’n zielig riviertje met afdaling op level 3. Nee, wij gaan voor level 5, nou dat hebben we geweten. Het was niet de eerste keer dat we gingen raften, we wisten dus wat ons te wachten stond, eerst krijg je 20 minuten safety instructies waarbij je gaat denken: volgens mij gaan we echt dood. Maar dat is natuurlijk allemaal uit voorzorg en bleek achteraf ook niet overbodig. We waren met drie boten, 1 boot met 6 mensen en 2 met 5, al snel zaten we in een flinke versnelling waarbij de achterste boot met 6 mensen omsloeg en alle safety instructies dus direct in praktijk gebracht werden. De boot zat vol met Australiërs waarbij 1 van hun heel droog opmerkte: “ this wat just an example.” :) Wij zaten met z’n vieren in de boot en 1 Australiër en het ging allemaal heel goed, we hadden dus ook niet het gevoel dat dat met ons ook kon gebeuren. Maar bij een versnelling van level 3 stond ineens de boot helemaal op z’n zij en voor we door hadden wat er gebeurde lagen we alle 5 in het water. De gids niet, die was gewoon blijven zitten, onbegrijpelijk. Na iedere versnelling werd het water rustig, maar ik moet zeggen dat ik toch behoorlijk wat keren kopje onderging en ondertussen maar bedenken dat ik mijn benen boven water moest houden, wat best moeilijk is als je iedere keer onderga. Uiteindelijk kwam ik in de buurt van zo’n klein kayakje die voor de veiligheid ook mee is, en geheel volgens de instructies ging ik aan de neus hangen, onderweg had ik nog drie peddels bij elkaar verzameld, dus daar hing ik: met mijn benen om het kayakje heen, drie peddels in mijn ene hand en het handvat van de kayak in mijn andere hand. Ging goed hoor, ze waren tevreden ;-) ik had blijkbaar goed opgelet :). Toen onze boot weer in zicht kwam werd ik erop gehesen door de Australische jongen die inmiddels door de gids al weer aan boord was gehesen en Koen kon er met zijn lange lijf zelf inklimmen. Alleen zag ik Ton en Mich nergens, ik over het water turen…..maar zij zaten al veilig in een andere boot. Ton had zijn birkie klompjes aan, 1 lag er nog in de boot en 1 dreef voorbij, ook die werd gered door de andere boot onder grote hilariteit, meteen was onze identiteit bekend: “You are German or Dutch”. Alles was dus goed, niemand was erg gewond geraakt, we konden ons weer opmaken voor de volgende versnelling, een level 5 waar het filmpje van op facebook staat. Echt spectaculair was dit, alhoewel Michelle best wel geschrokken was van het eraf vallen, zie je haar op de foto’s en de film alleen maar lachen. Maar jammer genoeg waren we na 2 uur aan het einde van onze rafting, we werden nog getrakteerd op iets te drinken, een plak kaas met iets zoets erop (typical Colombian) en allerlei fruit. Daarna waren we echt af en hebben de rest van de dag niets meer gedaan dan slapen in de hangmat. Michelle taaide de rest van de avond ook af, wij zijn nog even wat gaan eten in de stad en vonden na een lange wandeling uiteindelijk vlakbij het hostel een heerlijke broodjeszaak “Gringo Mike” waar we de lekkerste sandwich hebben gegeten tot nu toe.
San Gil, 21 augustus
We hadden nog niet genoeg van de buitensporten en wilde nog graag iets op ons eigen houtje doen. We hadden gelezen dat er op ongeveer een uur rijden een nationaal park was met zip lijnen, Koen en Michelle leek dat wel wat. Het was even een uitzoekerij met welke bus we nou moesten en waar we dan precies moesten gaan staan in het dorp, maar de mensen zijn hier zo aardig en bereidwillig dat ze je allemaal graag willen helpen. Het was nog een pittig stukje rijden, maar de buschauffeur riep op een gegeven moment dat we eruit moesten. Kwamen we aan bij een soort Walibi in de bergen…… echt niet wat we in gedachte hadden, maar ja soms tref je het goed en soms niet, dus gewoon doorzetten en het park in. Na eerst wat gegeten te hebben zijn we gaan rondlopen en zagen de zipp lijnen en een schommel waar je bij afgeschoten wordt boven een dal. Wel heel goed ingesnoerd en beveiligd hoor, geen enkel risico werd er genomen. We zijn met z’n drieën op de schommel geweest en met de zipp line over een dal. Ton maakte foto’s, die zijn wel leuk geworden, het moment dat je losgeschoten wordt van de schommel is best wel een schok en daar krijg je leuke gillende foto’s van. Alleen Koen staat er heel cool op, Mich en ik iets minder “cool”.
Daarna nog met het kabelbaantje over de kloof hoog naar de andere berg, wel leuk maar niet spectaculair. Nou ja, we hebben een leuke dag gehad maar ik raadde het in het hostel niemand aan om te doen, iets te groot Walibi gehalte.
In het hostel was inmiddels een Nederlands stel aangekomen waar we mee aan de praat raakte. Zij vroegen wat wij nog gingen doen en gaven ons als tip om aan de kust naar Palomino te gaan. Nog niet zo ontdekt door toerisme, allemaal nog zeer primitief, maar cabañas op het strand, palmbomen wit zand en ga zo maar door. Dit was nou precies waar we naar op zoek waren, niet meer in een stad maar lekker aan het strand, niet al teveel afleidingen gewoon lekker hangmatje, lezen en een beetje in de zee rondzwemmen.
Met de bus van San Gil naar Santa Marta is echter 13 uur, veel Backpackers doen dit ’s nachts om een overnachting uit te sparen, maar dit zagen we toch niet echt zitten, eigenlijk wilde we nog een tussenstop maken. Nu had ik in de Lonely Planet en in de reiskrant van de Telegraaf gelezen over Mompox, een dorpje tussen San Gil en Santa Marta en op de werelderfgoedlijst van Unesco geplaatst, heel moeilijk te bereiken maar heel mooi. Het plan was nu om te proberen Mompox te bereiken, daar nog een aantal nachten te blijven en dan door naar de kust.

Busreis San Gil/Buacharamancha/Santa Marta, 21 augustus
We moesten dus even uitzoeken hoe we nou moesten doen, bij de busterminal vertelde ze ons dat we eerst een bus naar Buacharamancha moesten nemen en van daaruit naar El Banco en dan verder naar Mompox. De bus naar Buacharamancha ging over 15 minuten en was dezelfde bus als we gisteren naar het park hadden genomen. Toen we daar aankwamen probeerden we een bus naar El Banco te krijgen maar die ging pas ’s avonds om 9 uur en daar hadden we toch eigenlijk geen zin in, dan zaten we nog de hele nacht in de bus. Na overleg met z’n vieren besloten om Mompox te laten varen en door te gaan naar de kust. We konden een bus krijgen naar een dorp twintig minuten van Santa Marta dus die hebben we snel genomen. Dat was evengoed nog een hele trip, we kwamen pas om half twaalf aan in dat dorp. Eigenlijk wilde we daar overnachten om de volgende dag in één keer door te gaan naar Palomino, maar volgens de chauffeur was dat echt uitgesloten. Nee, jullie kunnen hier echt niet slapen, door naar Santa Marta. Nou ok, dan gaan we door. Een andere mevrouw hield een taxi voor ons aan en wij werden met al onze tassen in de taxi gepropt, door naar Santa Marta. We hadden geen idee van een hotel of iets dergelijks, dus in de taxi de Planet raadplegen en de taxichauffeur naar het eerste hostel sturen wat we konden vinden. De chauffeur wist echter niets in Santa Marta en vroeg weer hulp van een andere taxi die voor ons ging rijden, Toen we in de goede straat waren konden we het hostel nog niet vinden, dus wij uit de taxi en rondvragen aan mensen die daar stonden. Inmiddels kwam er ook een politieagent aanlopen, dus nu waren 2 taxi chauffeurs, drie bewoners en een politieagent aan het zoeken, heel leuk hoor midden in de nacht. Uiteindelijk zijn we door de politieagent naar het dichtstbijzijnde hotel gebracht. Geen 3 sterren, ook geen 2 maar ja, je hebt je ogen toch dicht zullen we maar zeggen. Ton en ik zijn nog wel even de carabische zee wezen aanschouwen. Wat een dag……..