Villarrica

Pucon 06-03 t/m 10-03

Pucon is een levendig stadje waar veel outdoor activiteiten zijn te doen. Je merkt dat aan de hele sfeer in de stad, het wemelt er van de sportieve backpackers, leuke barretjes en restaurantjes, heel leuk en inspirerend.

We zaten op een terrasje gezellig een biertje te drinken toen we met twee Duitse vrouwen in gesprek kwamen die hier een dag langer waren als wij. Zij vertelden dat ze de vulkaan trekking hadden gedaan, wij hadden eigenlijk net besloten dat we dat niet zouden gaan doen. Aangezien we dachten dat Ton z’n knie dat niet zou houden en ik niet zo’n beste klimmer ben. Maar de foto’s die ze ons lieten zien maakten ons erg nieuwsgierig, je kan zo in de krater van de vulkaan kijken, dat is toch wel heel bijzonder, en…… dat hebben we nog nooit gedaan.

We hebben nog wel een uurtje rond gelopen met de gedachten zullen we nu wel of zullen we nu niet, maar ja we wilden het natuurlijk wel heel erg graag! Weet je, we gaan het gewoon doen, we zien wel, we redden het wel. Het moest dan wel meteen morgen gebeuren want dat zou nog de enige onbewolkte dag zijn, daarna gaan ze in ieder geval 2 dgn niet meer naar boven vanwege de weersverwachting. Toch nog enigszins wat twijfelachtig hebben we ons ingeschreven voor de volgende dag, er stonden nog twee namen op, 1 geboren in 1964 en 1 uit 1976, iets jonger dan wij ….. maar zou wel moeten lukken toch?

’s Avonds vroeg naar bed gegaan, niets meer gedronken, om maar zo fit mogelijk te zijn de volgende dag. Om 6:10 moesten we ons al melden, er lag een rugzak voor ons klaar, die we zelf moeten dragen (!) met daarin: een extra goretex broek en jas, een gasmasker, handschoenen, sneeuwijzers, billenslee en dan moesten onze eigen spullen er nog bij: 2 liter water, muesli repen, broodje, chocolade en wat nootjes. We konden bergschoenen van het trekkings buro gebruiken, maar toch maar onze eigen bergschoenen aangehouden (gelukkig), we kregen om onze kuiten en schoenen een soort hoezen waardoor er geen stenen in je schoenen kunnen komen, een helm op ons hoofd en we kregen een sneeuwhouweel mee. Pffffff …….Ok, we weten dit zeker?

Het was nog 45 minuten rijden naar het startpunt, inmiddels kennis gemaakt met de rest van onze groep, we waren met z’n zessen en drie gidsen. Tijdens het busritje kwam er nog een vrouw bij ons in de bus zitten, zag er Europees uit dus ik vroeg waar ze vandaan kwam: “ uit Zwitserland.” “O leuk, wij uit Nederland” antwoorde ik in de hoop een leuk gesprek te beginnen. “O, Holland, tja, jullie hebben helemaal geen bergen”, zei ze heel nuffig. Wij lachen: “nee dat klopt ……………. Wij hebben strand”. Zo die zit! Ze ging verder niet met onze groep mee, ze kon trouwens wel heel goed de berg oplopen zagen we toen ze ons inhaalde met “haar groep”.

Het eerste stuk mochten we met de kabelbaan, tenminste dat raadde onze gids ons aan, anders moesten we nu meteen al 45 min. naar boven lopen. Nou ging iedereen met de kabelbaan, dus dat was geen schande. Eenmaal boven ging het echt beginnen en ik kan je zeggen dat viel niet mee. In het begin had ik echt moeite om het tempo bij te houden en werd wat licht in mijn hoofd, maar nadat we dat aan de gidsen hadden doorgegeven werd het tempo iets aangepast en ging 1 gids vlak voor mij lopen. Bij de stop vertelde hij me wel heel duidelijk dat ik me goed moest realiseren dat dit een groepsactiviteit was en als ik te moe werd de groep te lang op me moet wachten, ook moest ik me realiseren dat ik nog genoeg kracht moest hebben om naar beneden te gaan. “Maar, we gaan straks op de gletsjer lopen en kijken hoe dat gaat”. En wonder boven wonder raakte ik over mijn dode punt heen en kon ik gewoon de groep weer bijhouden. Op de gletsjer kon ik het op de sneeuwijzers zelfs prima bijhouden, het was zwaar maar ik kon het en voelde dat ik de top zou kunnen halen. Heeft dat hardlopen van de afgelopen 2 jaar toch nog zin gehad! Ton had geen last van z’n knie en kon gewoon met de gidsen mee omhoog lopen, het was dat hij achteraan gezet werd, anders zou hij echt zo boven zijn, maar ja, het is een groepsactiviteit. Alhoewel wij normaal gesproken elkaar altijd in ons eigen tempo laten lopen, nu moest de groep echt bij elkaar blijven.

2 gletsjers moesten we oversteken en toen nog 20 minuten klauteren over het lava gesteente naar de top van de vulkaan, euforisch voelde ik me! Op de top van de Villarricca 2478 mtr hoog en ik stond er boven op!! GEWELDIG gewoon en we konden zo in de krater kijken waar het lava omhoog spatte, prachtig, je hoorde het rommelen en dan spuwde hij weer wat lava uit, indrukwekkend om te zien. We hebben er staan juichen elkaar feliciteren en natuurlijk heel veel foto’s maken. Toen weer naar beneden…. Ja dat is voor mij weer geen enkel probleem, ik kan de hele dag wel naar beneden lopen maar Ton heeft daar veel meer moeite mee. Grappig, je kan het zo goed aan onze temperamenten koppelen, om naar boven te gaan het je echt vuur nodig dat is Ton, om naar beneden te gaan heb je rust en aardkracht nodig en dat is precies zoals we zijn. Ik vond het heerlijk om door het losse gravel naar beneden te lopen, ik was als eerste beneden en nu was Ton als laatste, wat een leuk stel zijn we toch :-) .

We konden de rest van de dag geen pap meer zeggen en zijn meteen op een terras neergestreken, we hebben daar gegeten, wat gedronken en zijn toen ons bed in gedoken. Voor de volgende dag hebben we de thermen tour besproken om onze spiertjes een beetje te verwennen.