Hiroshima

De veerboot van Matsuyama naar Hiroshima gaat regelmatig en het is ongeveer 3 uurtjes varen. Al met al ben je natuurlijk wel weer even bezig, maar op zich ging het allemaal prima.

In Hiroshima zaten we in een mooi hotel, heel centraal gelegen. We wilden de volgende dag de tijd nemen om naar het memorial park te gaan, zijn dus de middag een beetje de stad gaan verkennen. We zaten middenin het uitgaansgebied dus restaurantjes en barretjes genoeg maar je moet toch nog wel een beetje zoeken naar iets gezelligs en het lastigste is dan dat de steden in Japan zo enorm vol gebouwd zijn dat er vaak op de hoogste verdiepingen nog leuke kroegjes zijn wat je aan de buitenkant niet zo kan zien. Je moet het een beetje hebben van de neon reclames aan de buitenkant van de gevels om te zien wat er boven nog zit, als je dan met de lift naar de 7e verdieping gaat stap je ook meteen in een bar en als daar dan niemand zit is het wel eens lastig om meteen rechtsomkeert te maken, want waar moet je heen? zo hebben we het wel eens heel goed getroffen en zaten we in een leuke raggae kroeg, maar nu zaten we in een dart café waar verder niemand was en we meteen een table charge aan onze broek hadden van 500 yen p.p (4 euro). Ook zie je zo hier en daar van die foto's van clubs waarvan ik dan niet weet of ik daar als vrouw ook welkom ben.

Op straat is het hartstikke druk met zakenmensen in pak, compleet met aktetas en met een behoorlijk slok op. Het is uit beleefdheid dat ze na het werk met een goede klant of als afdeling met z'n allen wat eten en drinken, afzeggen of niet meedoen werkt niet echt mee in je carrière heb ik begrepen. We hebben aardig wat "drunken businessman" gezien en uiteindelijk ook gesproken. Nu leek het alsof ze dit iedere avond doen, maar dat was niet zo vertelde één van de mannen mij, die overigens ook veel te veel gedronken had en graag met ons Engels wilde praten, alhoewel we er bijna niets van konden verstaan.

Een andere kant van de cultuur is de onsen cultuur, echt groot in Japan en ze zijn daarin zo ontzettend preuts, de vrouwen lopen op de vrouwenafdeling zelfs nog met een handdoek voor als ze uit het bad naar de douche lopen. Het is niet echt te vergelijken met een dagje wellness bij ons. Al met al duurt een bad in een onsen niet meer dan 50 minuten, daarna nog een kopje thee en biscuitje en dan heb je het wel gehad. In hele grote onsen kan je nog een beetje ontspannen in een grote ruimte met tatami matten en is er vaak ook een uitgebreid restaurant bij. Geen sauna's of stoombaden of zoiets, het is douchen, daarna in de warmwaterbron en dan weer afdrogen en klaar.

We hebben in Hiroshima het memorial park bezocht. Wat een ellende is dat toch geweest, het meeste raakte me de persoonlijke verhalen van de mensen die de atoombom hebben overleefd en vertellen hoe het hun is vergaan vlak na het vallen van de bom. Allereerst liepen we naar de A-bom dome wat al een behoorlijk grote indruk maakt, daarna door naar het memorial park wat heel mooi gedaan is. Van het monument van de kinderen met de duizenden kraanvogels werden we echt stil, heel veel kinderen waren voor de oorlog te werk gesteld precies op de plek waarboven de bom tot ontploffing is gekomen. Weinig hebben het overleefd en degene die het overleefd hebben kregen jaren later vaak nog last van leukemie en overleden dan alsnog. Het monument is tot stand gekomen door Sadoko Sasaki, een meisje die in eerste instantie ogenschijnlijk er goed doorheen gekomen was, maar uiteindelijk toch leukemie ontwikkelde. Zij had gehoord dat als ze duizend kraanvogels zou vouwen haar wens om beter te worden uit zou komen. Ze heeft er veel meer dan duizend gevouwen, op een gegeven moment zelfs zo klein dat ze met een naald aan het vouwen was. Het mocht niet baten, tegenwoordig worden er door kinderen over de hele wereld nog steeds kraanvogels gevouwen en opgestuurd naar Hiroshima, die dan bij het monument geplaatst worden.

In de middag waren we echt toe aan iets luchtigers, dat hebben we letterlijk en figuurlijk gevonden in een bezoek aan de vuilverwerking centrale in Hiroshima (Naka incineration plant). Het gebouw is ontworpen door dezelfde architect die ook betrokken is geweest bij de vernieuwing van het MoMA in New York. Een prachtig mooi gebouw, eigenlijk twee gebouwen die verbonden zijn door een geheel glazen gang, waardoor je aan beide kanten de centrale in kon kijken. Super modern, heel schoon en het enige luchtje wat we roken was van de sapjesfabriek ernaast. Dan te bedenken dat daar dagelijks het afval van 1,1 mln mensen wordt verwerkt, een mooi staaltje technologie.