Poon Hill

21 maart
Na veel twijfel en het tijdschema nogmaals nagerekend te hebben, hebben we uiteindelijk toch besloten om de 8-daagse trekking naar Anapurna base camp te doen. Nu nog een touroperatior die ons wil brengen. In Pokhara barst het van de touoperators, maar ook hier worden veel Nepalezen uitgebuit, dus probeer nu maar eens het kaf ven het koren te scheiden, geen gemakkelijke opgave! Ton had thuis van de three sisters gehoord, een door vrouwen geleide touroperatior die zich inzet voor de positie van vrouwen in Nepal, hard nodig want de vrouwen hebben een hard leven in Nepal. Ton had wel enige twijfel of hij daar als man wel geaccepteerd zou worden en of het niet een stelletje van die losgeslagen feministen zouden zijn, maar dat viel erg mee. Een hele leuke vrouw die ons meteen uitlegde dat 8 dagen ABC teveel voor ons zal zijn. Je gaat dan te snel naar de 4000 meter hoogte met kans op problemen, dus beter om eerst naar Poon Hill te gaan. Dus nu gaan we ineens 10 dagen lopen......

22 maart
Om 8:30 werden we opghaald door Muna en Lizzy, onze gids en assistent om onze rugzak te dragen. Na ong 1,5 uur rijden kwamen we op het startpunt, veel toeristen daar en ik heb toch altijd veel meoeite met het feit dat de bevolking onze spullen naar boven moet dragen. Daar zagen we ook weer oude mensen die met manden vol met rugzakken op hun rug de berg op liepen. Lizzy liep met onze rugzak, want zelf kunnen we het echt niet, expres hadden we hem niet zo zwaar gemaakt, 8 ,5 kg, gelukkig maar want haar eigen rugzak moest er ook nog in. Ik schat dat het al met al ong. 12-13 kg is. Lizzy ziet eruit als een jaar of 17, ze zegt dat ze 20 is, ik weet het niet, Muna onze gids is 26 jaar. Muna vertelde dat ze op 5-jarige leeftijd haar vader verloor waardoor ze haar moeder moest helpen met het huishouden en de opvoeding van haar broertje en zusje. Langs haar huis lag echter een trekking route en ze begreep niet waarom die toeristen nu zo graag de bergen in wilde lopen, voor haar immers heel gewoon. Ze wilde ook graag gids worden , maar haar moeder zei dat dit onmogelijk was voor een vrouw, die horen binnen te blijven, gidsen waren enkel mannen. toch bleef die idee bij haar, maar omdat ze geen opleiding had dacht ze dat het onmogelijk voor haar zou zijn. Tot op een keer een gids haar in het dorp zag en haar over de three sisters vertelde, maar dan moest ze naar Pokahra en haar moeder achter laten. Ook al was het hele dorp erop tegen, toch heeft haar moeder haar gesteund en heeft ze zich aangemeld bij de three sisters, die hebben haar engels geleerd en ze is nu al 6 jaar gids. In haar dorp zeggen ze nu dat ze eigenlijk een halve man is, nu moet ze haar moeder weer uitleggen dat ze gewoon nog vrouw is en dat haar moeder niet naar de anderen moet luisteren.
Nou goed daar gingen we dan. Na 2 uur lopen begon er bij mij al iets te knagen. Ik kan gewoon niet de berg op lopen, mijn hoofd wordt knalrood, ik voel mijn hart in mijn oren suizen en m'n hoofd barst bijna uit elkaar. Ton daarentegen loopt zo gemakkelijk naar boven, heel licht de trappen op, ik snap er helemaal niets van. Na 3,5 uur kwamen we aan bij onze lodge voor de nacht. Leuk om daar weer allerlei mensen te ontmoeten die hetzelfde aan het doen zijn. ' s Avondds vreselijk gelachten met 3 amerikaanse jongens, maar natuurlijk op tijd naar bed, want morgen een zware dag. Allen maar trappen naar boven lopen. Ik maak me wel wat zorgen......

23 maart
Vanmorgen om 7:30 vertrokken en ons proberen voor te bereiden op een zware dag. Het zou een wandeling van 6 uur worden alleen maar trappen omhoog. Tot de lunch in de zon, daarna zouden we in het bos lopen en zou het iets makkelijker worden.
Tjezus, wat had ik het slecht zeg. Ik moet gewoon vaak stoppen om mijn hartslag weer op een normaal tempo te krijgen voor ik verder kan, wat een hel! Maar ja, wie A zegt moet ook B zeggen. Ik keek uit naar de theepauze, even bijkomen, toen naar de luchtpauze en toen het laatste "makkelijke " stukje, Ja hoor, you wisch...ik vond het allemaal even zwaar en besloot om niet verder te gaan dan Poon Hill. Ik zie het echt niet zitten om nog 8 dagen zo door te lopen. Toen we bij onze lodge aankwamen zei
Ton (die vond het zo erg mij zo te zien zwoegen) ook dat hij het onderschat hadden en niet verder zouden gaan dan Poon Hill, gelukkig maar. Hij zal het wel redden denk ik, maar hij vond het ook mega zwaar.Hij zou het wel redden maar vraag niet hoe en het is voor mij gewoon te zwaar.
's Avonds hebben we Muna ingelicht, ze was duidelijk opgelucht, denk dat ze het ook niet zag zitten. Ze stelde nog een alternatieve route voor, die ook 10 dagen zou duren, maar dat hoeft van ons niet. Ik vind 5 dagen mooi zat. We krijgen ons geld niet terug, maar we kunnen eventueel nog wel 5 dagen gebruik van als gids maken. Zelfs naar Chitwan achter op de motor :-)
Tot nu toe hebben we iedere middag nog regen gehad. Zo ook vandaag, dus geen mooie vergezichten en ook de mooie bloemen van de rodondenderon zijn door een strorm weggewaaid. Jammer allemaal, maar goed, dat is nu eenmaal de natuur en daar kan niemand iets aan doen.
Morgenochtend om 4:30 op om de zonsopgang te zien op Poon Hill, nog een aardig klim naar boven om op 3300 meter te komen, en jawel..wederom alleen maar trappen.....

24 maart
Vanochtend dus vroeg op, hmmmmm het ziet er bewolkt uit. Weer een uur naar boven klimmen om op Poon Hill te komen, voor mij dus 20 minuten extra en eenmaal boven geen uitzicht, alleen maar wolken, shit....jammer zeg.
Muna stelde voor om vandaag in Ghorepanie te blijven, misschien dat de wolken later nog optrekken en anders misschien morgenochtend. Ik voelde hier wel wat voor, sowieso een rustdag is heel fijn en ik vond het ook zonde van onze hele trekking als we niet het uitzicht zien waar we voor kwamen. Dus dat besloten, toen we naar beneden liepen trok de bewolking iets op en zagen we toch nog de mooie pieken, maar nog steeds niet het complete plaatje.
We zijn weer lekker in ons bedje gekropen, daarna gegeten even het "dorpje" weer ingelopen en toen weer terug naar de lodge. Daar ontmoette we Jan Laan, bekende naam! Zijn naam waren we onderweg naar boven al een paar keer tegen gekomen. Hij houdt zicht bezig met drinkwater projecten en allerlei andere kleine pojectjes in deze buurt. Leuke man (maar dat kan ook niet anders met zo'n naam) een leuk gesprek gehad en niet onbelangrijk, meteen wat leuke tips voor
Chitwan. Intussen is het nog steeds bewolkt. Hoop wel dat het met zonsondergang nog wat optrekt, ander morgenochtend maar weer op tijd op.

25 maart
Vanmorgen dus om 4:00 uiur opgestaan, aangezien ik er toch iets langer over doe dan 1 uur wilde we het zekere voor het onzekere nemen om echt voor zonsopgang op Poon Hill te zijn. Dus om 4 uur ging Muna even kijken of het wel helder genoeg was, en ja hoor, het kon dus in de kleren om 4 uur. Toen we buiten waren twijfelden we erg, want het werd weer bewolkt. Nou terug dan maar, nee toch omhoog, weer heel klein stukje lopen, nou het wordt toch bewolkt, terug dan maar, nee toch omhoog. We wisten het niet!! Nou uiteindelijk toch maar de beslissing genomen om sowieso omhoog te gaan. En dat was een een goeie beslissing, nieuw record van mij... binnen het uur!!! En de bewolking trok helemaal op, een prachtige zonsopgang gezien. De bergen kwamen ineens uit de wolken tevoorschijn, indrukwekkend!!!! Traanjes over mijn wangen! De kleuren veranderden telkens in rood naar goud, prachtig gewoon!
We zijn er ongeveer tot 7:00 uur gebleven, toen weer terug naar de lodge waat het ontbijt klaar stond. Daarna rugzak inpakken en terug naar beneden. Dat zou makkelijker moeten gaat, maar vergeet het maar....eerst weer omhoog, toen een paar uur flink naar beneden lopen, het was weer een flinke wandeling. Om ongeveer 14:00 uur stonden we voor Tadopanie, de moeilijkste en zwaarste klim naar boven van de hele trekking wist onze gids ons te vertellen......ik moest echt even de moed bij elkaar verzamelen. Maar goed boven op de berg ligt Tadopani met een prachtig uitzicht op de Annapurna range, een zonderondergang gezien en morgenochtend weer een zonsopgang!