De Campo

De Campo,
We zijn dinsdag toch nog weg gekomen!!!
Om vijf uur afgesproken, Ebo was ook al wakker of is niet naar bed gegaan dat zegt het verhaal niet? Hij was in ieder geval erg bezorgd over zijn sleutel die eventueel in verkeerde handen terecht zou kunnen komen. Het was hen al een keertje overkomen dat er een bos was verdwenen toen er een paar Bolivianen in de Casa op bezoek waren geweest en je weet natuurlijk maar nooit? Tegen half zes kwam Alejandro met luid getoeter aan gereden en had een Engels sprekende kompaan mee Eduardo die was speciaal door Christian gevraagd om mee om als tolk te kunnen fungeren. Niet wetende dat er nog iets kleins in de auto zat gooide ik mijn rugzak achter in, oeps boven op een klein meisje die een stuk met ons mee zou rijden(kan gebeuren) Er waren geen blokkades dus we konden de stad uit. De weg naar Potabamba gaat eerst richting Potosi en is een van de betere wegen die Bolivia rijk is, het was voor de heren goed opletten want de kleine moest halverwege bij haar moeder afgezet worden dat was ook gelijk de eerste kennismaking met de leef omstandigheden waar de bevolking op het platteland in moeten wonen. Het was een pover hutje waar de moeder in leefde ze had zelf ook een geestelijke beperking daar moesten we het kleine kindje dus achter laten. Ons eerste bezoek bij een patiënt van Alejandro was Marcello wonende een klein half uur verder. Marcello is een jongetje van naar schatting een jaartje of acht hij is het beste te omschrijven als een persoontje met achterstand in de groei wat niet in de lengte is gegaan is bij zijn borstkas naar voren gegroeid en heeft daar bij ook nog een bultrug. Hij woont bij zijn moeder en broertje samen met zijn opa en oma in een klein huisje aan de grote weg, we werden zeer hartelijk ontvangen met de zelfde rituelen die ik ook in het buitengebied van Padilla ben tegen gekomen er werd snel een bakje met maïs in een op een houtvuur staand groezelig pannetje gegooid en even later hadden wij ons eerste ontbijt van de dag voor ons neer gezet er kwam ook nog een bakje heerlijke honing bij dus eten maar als je durft!! De leefomstandigheden waren het zelfde als die bij het afzetten van het meisje alleen kon ik nu zien hoe er gekookt word op eenzelfde manier als op de foto alleen dan in het klein de oma zat achter het fornuis en opa was al bezig met het vlechten van een mand. Marcello kreeg van Eduardo geen fysiotherapie maar er werd naar zijn vooruitgang gekeken wat betreft zijn leren Marcello gaat ook gewoon naar school en in een klein schriftje kon ik zijn handschrift bewonderen en dat zag er erg goed uit. Verder werd er over en informatie uit gedeeld over het welzijn van Marcello.
Het volgende bezoek was aan Fernando ook hij woont aan de zelfde weg naar Potosie. Dit bezoek was een stuk tragischer omdat Fernando invalide is geworden door het Poliovirus. Hij woont in nog slechtere leefomstandigheden dan Marcello een schamel klein hutje met een buitenkeukentje. Ook hier waren Alejandro en Eduardo al vaker geweest om uit te leggen wat de beste therapie voor Fernando is ,alleen in tegenstelling tot de familie van Marcello wil deze moeder geen enkele medewerking verrichten om het voor Fernando zo dragelijke mogelijk te maken. Op dat moment gingen ook kinderen die in het zelfde “dorpje” met de bus naar school en je kon aan Fernando zien dat het hem pijn deed om ook niet gewoon naar school te kunnen. Er werden een paar geiten vellen op de grond neer gelegd en Eduardo kon met zijn werk beginnen de benen van Fernando werden stevig gemasseerd en werden ook nog strekoefening gedaan waar Fernando best wel veel last van had. Fernando krijgt maar een paar keer per maand deze oefeningen van het team van Charles de Faucald., verder moet hij het van de hulpvaardigheden van zijn moeder hebben die was op dat moment bezig met het bereiden van ons volgend ontbijt een traditioneel maïs bakje maar met nu een gekookt ei erbij dat hadden we nog niet gehad maar goed ook anders had ik dit niet kunnen schrijven. Omdat ik al een paar weekjes onderweg ben heeft mijn maag zich al aan Zuid Amerikaanse eetgewoonte aangepast, het ei heeft waarschijnlijk een minuut in het water gelegen en daarna aan ons gegeven dus we hadden een rauw ei met een wit randje er in en denk nu niet dat je hem terug kon geven want moeders zat met vuurspuwende oog te kijken of het wel op gegeten werd, ze werd gelukkig bij Eduardo geroepen om toch nog iets van medewerking te verrichten zodat ik de kans kreeg om het ei leeg te gieten en het eiwit tenslotte dan maar op hoop van zege op te eten want in het Quechua werd er toch wel duidelijk gemaakt dat we het ei moesten opeten. De moeder van Fernando moet aan de slag en daar heeft hij het mee te doen. of het zal lukken is vraag twee
En nu werd het spannend, we gingen de bergen in om naar de volgende te gaan en dat is in Bolivia eerder gezegd dan gedaan wand als van de weg naar Potosi de bergen in gaat houd dan de weg ook op te bestaan het wordt nu een pad die om hoog gaat aangezien Potosie op vierduizend meter hoog ligt kan de weg nog een aardig eindje stijgen als je van Sucre af komt (2600m) bij dit soort wegen staan altijd mensen te wachten voor een lift, Alejandro nam ze met de nodige tegenzin mee zo met het welbekende gebaar langs zijn keel is wat er gebeurt als je dit soort typetjes niet mee wil nemen. Al stijgende waar bij je denkt gaat dit nog steeds omhoog?? Dan kom je uit eindelijk op de Alti Plano terecht dit is de Andes hoogvlakte die zich van Colombia tot aan Chili uitsterkt, hier wonen de mensen in kleine dorpjes waar zij zich in hun onderhoud moeten voorzien met veeteelt en wat landbouw gewassen zoals quinoa en natuurlijk maïs. Aan een grote rivierbedding waar geen water in stroomde hebben we onze lunch genuttigd en daarna weer stijgende naar de volgende patiënt gereden. Sabino, Sabino leeft op de rand tussen hemel en aarde om bij zijn hutje te komen moet je op een gegeven moment de auto laten staan om op de voet verder te gaan, hij heeft echt een Home with a view, en daar is alles mee gezegd dan kan je het leven slijten op een geiten velletje met een van de mooiste uitzichten die je kan bedenken zo uit kijkende naar een mooi dal beneden in het dat van boven af gezien een leuk klein pittoresk dorpje met een wit kerkje dan wil het niet zeggen dat je een gelukkig mens zou moeten zijn (puur hypothetisch) maar Sabino heeft spierdystrofie en zit dus de hele dag naar beneden te staren verder dan zijn kleedje zal hij ook niet komen toen wij bij Sabino aan kwamen was er ook in velde of bergwegen een mens te vinden. Het hutje waar hij woont is in erbarmelijke toestanden er staat een grote water ton van 650 liter midden in het “pleintje” zoals al eerder geschreven is dat dit soort woninkjes kamers hebben die rond een midden gebied zijn gebouwd. het zal een hele klus geweest zijn om dat voor elkaar te krijgen. Van Alejandro bergreep ik dat het door de mensen van Charles de Faucald is geregeld die hebben er ook voor gezorgd dat er deuren in het huisje kwamen anders was de deur een aan elkaar ge klonken blikken deur geweest, Sabino had in die tijd TB en de rest van de familie sliep op een ander klein kamertje. Het leven van Sabino wordt ook gebruikt in de folders van Queeste om uit te leggen hoe zwaar en moeilijk het werk van de mensen van Charles de Faucald is. Verder heeft Eduardo zo een beetje de zelfde fysiotherapeutische verrichtingen gedaan als bij Fernando dus daar valt verder niets over te vermelden.
De weg naar beneden duurt vaak net zolang als naar boven. Dus aan het eind van de dag kwamen we bij het huis van de organisatie aan, leuke appartementjes met een geweldig uitzicht over de Andes. Verder een leuke avond gehad met als hoogtepunt uitwisseling van onze muziek die van Alejandro en Eduardo natuurlijk Spaanstalig en ik heb alleen muziek mee die ik van Jacco heb gehad en laat we nu net No Pussy Blues te horen krijgen toen mijn iPod aanging ga dat maar eens uitleggen waar dat over gaat na een fles Singani a 40 % en de nodig biertjes :).
Na een goed door slapen nacht gingen we na Eduardo de nodige medicatie te hebben voorzien (paracetamol help ook op deze hoogte erg goed) we naar de volgende in dit geval een jonge vrouw, ze was niet thuis toen we bij haar huisje aankwamen maar op weg naar de volgende patiënt zagen we haar op een akkertje samen met haar ouders aan het werk. De vrouw Virginnie genaamd heeft een gehoorstoornis en heeft daarom een sociaal probleem, ook dit soort problemen worden door de mensen van Charles de Faucald in de gaten gehouden. Eduardo is een tijdje met haar in de weer geweest en Alejandro heeft de problemen van Virginnie met de vader doorgenomen, want de moeder schoot achter een hooistapel weg toen ik met mijn fototoestel aan kwam!! Na afscheid van Virginnie te hebben genomen gingen we op zoek naar Maria Louise een jong meisje dat nog op school zit . Ze heeft een mismaakt onderarm dat al een keertje een operatie heeft ondergaan, Eduardo heeft het een tijdje gemasseerd tot grote belangstelling van de rest van haar schooltje allemaal zeer geïnteresseerde kindertjes die voornamelijk ook in mijn richting keken, een Gringo met blauwe ogen zie je niet alledag en als die dan ook nog een fototoestel bij zich heeft is het gelijk nog interessanter, ik heb op mijngemak kinderkopjes kunnen fotograferen waarvan ik er een paar op de site heb gezet.
Ons volgende bezoek ging naar Pepe een klein jongetje die op ook op zo een prachtige plaats woont zonder iets aan comfort. Laat hier ook een van de problemen aan het licht komen, hij was niet thuis, in de buurt of waar ook, dus je bent een hele tijd onderweg om bij Pepe te komen en dan is hij er niet. Ondertussen is ook de benzinemeter naar een bedenkelijk punt aan het zakken!!! En we hebben nog een aardig tijdje te rijden. Ons laatste bezoek van die dag was aan Tania ook een scholiertje die terplekke door Eduardo gemasseerd werd Alejandro heeft een tijdje met haar lerares gesproken over de problemen die de gezondheid zorg van Bolivia heeft met betrekking van de gehandicaptenzorg met Evo Morales is het wat verbeterd maar de mensen zijn vaak te arm om betere zorg te kunnen betalen, dus de kinderen zijn vaak afhankelijk van projecten als die van Charles de Faucald. Na Tania gingen we weer op weg naar Sucre om verbaast te zijn wat de school kinderen voor een wandeling moeten maken om op school te kunnen komen er is geen openbaar vervoer in dit gedeelte van de Andes je moet geluk hebben dat er een auto langs komt anders is het lopen voor Tania die al slechte benen heeft ander half uur en zo gaan de kinderen alle kanten op gemiddeld een uur of meer heen en dan ook weer terug het broertje van Sabino moet dus een hele berg beklimmen om thuis te komen. Ik was van plan om bij La Paz de Death Road op de motor te gaan rijden. Ik heb hier mijn portie stijlenwand rijden wel gehad met een benzinemeter op weg naar nul en wij bijna op weg naar een onvrijwillig punt nul als we op weg naar beneden een ander voertuig wat dan ook waren tegen gekomen hadden we een levens groot probleem gehad naar links was geen optie en achter uit ook niet , Monique zegt wel eens dat ik tanden zit te knarsen achter het stuur maar Alejandro kan er ook wat van ik hoop dat hij er nog een paar van over gehouden heeft , maar we zijn zonder klerenscheuren en zonder te tanken in Sucre aangekomen.
Dus op weg naar Sopacuy en dat wordt een heel ander verhaal.

Groetjes