Sucre

Hoi,
Daar ben ik weer in Sucre,
Na afgezet te zijn ben ik naar Hostal de su Merced gelopen. en me zelf verwend met een heerlijke douche en me zelf afvragend of dit wel een eenpersoons kamer is , het bed is namelijk van Olympische afmetingen, we kunnen hier met zijn vieren + Martijn en Ayla en mag er dan ook nog bij groot is het bed. Ik had begrepen dat ik weer om negen uur bij het kantoor moest zijn om samen met Alejandro het een en ander te bespreken. Heelaas zag ik Alejandro de verdere dag niet meer. Bij Joy Ride mijn ontbijtje genomen een Peper steak inclusief gebakken ei en kaas. Na een verfrissende douche en daarna een middag siëstaatje ben ik weer Sucre in gegaan en me getrakteerd op een inspirerende wandeling door Mercado Centraal het zag er weer heerlijk smerig uit, de fruit en groente afdeling ziet er mooi opgestapeld en kleurrijk uit, maar het interessantste blijft natuurlijk de vleesafdeling, verdere details zal ik achterwege laten maar een ding is wel een vermelding waard. Ik heb nog nooit bij bezoeken aan markten in Zuid Amerika gezien dat er afgehakte kalveren snuiten inclusief vel en neus te koop aangeboden worden, helaas staat er als je gesnapt wordt dat je een foto maakt je een zelfde lot te wachten als de arme kalveren, in mijn geval een wit neusje met neus gaten en vlassig snorretje het zal heel wat publiek trekken want zoveel bleek neuzen zie op dit moment niet in Sucre. Na in het middagzonnetje op het dakterras een verbrande kop te hebben opgelopen ben ik ’s avonds naar La Taverne gegaan, dit is een restaurant dat aangesloten is bij de Alliance Français ik heb daar in januari ook al een keertje met Monique gegeten, een heerlijke tournedos met roquefortsaus besteld en natuurlijk “saignant”om bij te komen van een bijna kippen hormoon vergiftiging te hebben op gelopen in Padilla. Rustig eten ? mooi niet van uit de straat kwam er een langzaam aanzwellende kakofonie van geluiden het restaurantje binnen. Op straat was een optocht aan de gang van een heleboel studenten verenigingen die als een soort Halloween party naar de Plaza trokken. De heren van de korpsen waren verkleed en geschminkt als Heat ledger in The Dark Knight. En de dames studenten zagen er in het zwart gekleed met duivels horentje en strak in zwarten pakjes wel heel erg aantrekkelijk uit, (de studenten van de miss Padilla vereniging) heb ik hier niet kunnen ontdekken.:):):) er waren natuurlijk korpsen die anders gekleed waren zoals een stel holbewoners die op straat snel wat vuur maakten en daarna een vuurdans om gelijk weer verder te gaan en zo ging het een aardig tijdje door. De dag erop weer naar Casa Al Tronco waar Ebo bij mijn aankomst gelijk het reservering boek erbij haalde, Antonioes = (Duits voor Antonius) had natuurlijk weer de zoveelste verandering in zijn logies schema voor hem klaar, dus het gummetje erbij en veranderen maar.
Het plan is: dat ik de week van 13 t/m 20 juni nog voor Charles de Faucald in zal zetten (het is helaas niet anders!)en daarna zal ik gaan starten met mijn eerste plan reizen door Zuid Amerika.Naast Joy Ride is een adventure zaak Bolivia Explorer daar binnen kreeg ik wel even de schrik te pakken want zij wisten me te vertellen dat je op dit moment niet met de bus in Cusco kan komen. Wegblokkades in Peru hebben zich uitgebreid naar Juliaca dat leuke plaatsje 20 km vanaf het Titicaca meer. Na een weekje verkiezingen in Peru hebben de mijnwerkers besloten om niet alleen de Bolivianen te gaan pesten maar nu ook een van de hoofdslagaders in eigen land te gaan afknijpen. En een bypass is in dit geval niet mogelijk. Tja wat doe je dan? Vliegen. Er gaat maar twee keer per week een vlucht van La Paz naar Cusco op donderdag via Lima en op zondag een directe vlucht naar Cusco. nu is in Bolivia alles wat goedkoper dan in europa dus een ticket van Sucre naar Cusco kost €142 daar heb je wel twee vluchten voor op zaterdag naar La Paz en dan zondag La Paz Cusco, de laatste heb ik dan genomen zaterdag 25 naar La Paz en zondag naar Cusco, het voordeel ervan is dat je hopelijk niet afhankelijk ben van de grillen van anderen de grens formaliteiten zijn makkelijker en het vliegen duurt maar 2 keer ± 2 uur. Overnachten in la Paz was toch aan de orde dus wat let me om de gemakkelijkste en veiligste weg te nemen. Gelijk die dag een mail naar Christian gestuurd om een lunch samen met Alejandro te regelen er moest natuurlijk nog wel wat recht gezet worden! Verder weer van Sucre genoten en aan Ebo gevraagd wat een leuke wandeling in de buurt is, eerst natuurlijk zijn advies aangenomen het werd een wandeling die door hem op een A4tje werd uit gestippeld van Yoytala naar Ñujchu volgens Ebo een heel pittoreske wandeling. Oké ga ik doen, regel maar een taxi, maar:Ik moet je namelijk nog een kleine wijziging door geven in mijn logies, goed geprikt moment hij was op zijn manier zeer tevreden over zichzelf dat hij me zo goed had geholpen dat hij zonder slag of stoot weer twee dagen van de reservering weg gumde :) later kreeg ik een koekje van eigendeeg in Yotala aangekomen was dat een plaatsje van helemaal niets, de route was een wandeling van ongeveer 2 uur langs een klein spoorbaantje met rechts de bergwand en links een kleine vallei met wat akkertjes en dat werd door Ebo toch nog als een leuke en leuke wandeling beschreven?. Bij Ñujchu aangekomen met een redelijk verhit hoofd waren de beloofde restaurantje waarschijnlijk vorige eeuw al vertrokken en er restte er alleen nog wat bouwvalletjes waar de bewoners toch wel verbaast naar deze langs strompelende Gringo keken. Langs het spoor terug had natuurlijk geen zin maar aan de andere kant van het valleitje was een weg tezien aangezien Ñujchu het begin punt van die weg was moest Yotala daar natuurlijk het eind punt zijn!! twee uur heen maakt natuurlijk ook twee uur terug en er was in geen velde of bergwegen een auto te bekennen ,dus de stompende Gringo had nog een hele bergweg te gaan, gelukkig kwam er na ander halfuur toch nog een redding en ik kon ook nog gelijk meerijden naar Sucre ik wilde het zelfde bedrag aanbieden als dat ik voor de heenreis had betaald 35 bob wel €3,50 maar daar wilde de chauffeur niets van weten 5 bob was genoeg. Bij Joy Ride de suikerspiegel weer op peil gebracht met een lekker Paceña Bock Chop Grande en een heerlijke hamburger en tot mijn verbazing werd de Grand Prix van Canada ook nog live uitgezonden dus al met al een vermoeiende maar plezierige dag.
De Lunch op zondag werd anders dan ik me had bedacht, er verscheen een urgentie email van Christian of ik hem zo spoedig mogelijk wilde bellen want hij wilde toch het liefst bij hem thuis wat eten .want hij wilde graag alles over mijn ervaringen in Padilla weten. Lees Padilla #,## en daar schrok hij toch wel van, in januari is Christian van baan veranderd en heeft hij de coördinatie aan Fernando Torres overgedragen, en is dus niet meer inhoudelijk met Charles de Faucald betrokken. Na een paar telefoontjes met Fernando en Alejandro werd mij verzekerd da de komende week alles zou gaan als wat afgesproken was. De lunch werd weer buitenshuis gedaan in een klein zaakje waar je als westers mens niet een twee drie naar binnen zal lopen maar met mijn ervaringen in Peru ga je dus gewoon mee naar binnen en dan eet je daar low budget maar toch wel erg lekker. En maandag naar de Campo???
Niet dus,!!
Het “Weg of toch niet weg” verhaal loopt als een rode draad met me mee. De weledele heer president Evo Morales heeft bij decreet besloten dat alle wrakjes van de weg af moeten, dat betekend dat eigenlijk alle auto’s de sloop op kunnen want geen enkele auto die je hier ziet rijden zal in Nederland een APK overleven. Wat gebeurt er in Bolivia als de mensen niet eens zijn met wat voor besluit dan ook. Dan gaan we elkaar lekker pesten, we blokkeren gewoon de hele zaak tot dat Evo zijn besluit weer intrekt.
Als je denkt maandag morgen acht uur op weg te kunnen gaan betekent dat je kwart over negen weer in je nog nauwelijks afgekoelde bedje kan kruipen. Alle uitval wegen waren al afgesloten er was geen door komen aan We hebben nu afgesproken om op dinsdag ochtend vijf uur te gaan rijden.
Dus spookvroeg op weg naar de Campo.
Groetjes,
Antonio