Padilla#

Padilla.
Maandag 30-05
Aangekomen in Padilla.
Om half vier afgesproken om naar Padilla te gaan het duurt volgens Alejandro ongeveer 5 uur. Voor de zekerheid heb ik de chip van Alejandro maar in mijn mobieltje gestopt. Dat was nog net niet nodig want Alejandro was maar drie kwartier over tijd. Hij kwam samen met zijn vader aanrijden met een pick-up vol met spullen die naar Padilla gebracht moesten worden. Nog even hartelijk van Ebo afscheid genomen, en we vertokken met de vader van Alejandro achter het stuur. Die had volgens mij al een hele tijd niet gereden, want hij genoot er zichtbaar van. Als het ware met de vlam in de pijp ging hij de veloren tijd in halen alleen in dit geval niet de Brenner Pas maar de Andes. Dit gedeelte is zeker de moeite waard. Binnen de kortste keren hadden we ongeveer negentig van de ±200 km afgelegd tot dat we bij de eerste wegblokkade stil werden gezet. Ojee dat begint goed, maar in dit geval was het een reguliere . Want achter de blokkade werd er de andere 110 km stevig aan de weg gewerkt!! Dat wil zeggen dat ik het in mijn vorige verhaal over een geitenpad had dit dus een geitenpad bestemd voor auto’s was. De rest van de afstand naar Padilla was een en al hobbelde bobbel met veel gaten in de weg en als je achter een vrachtwagen terecht kwam werd het zicht belemmerd alsof je in een zandstorm terechtgekomen ben, halverwege de rit hebben we onze darmflora even getest in een klein dorpje waar natuurlijk de alom bekend Pollo in zijn drie verschillende gedaante op het menu stond. Na ook nog de tank te hebben volgegooid en nog drie keer de weg te hebben gevraagd want het was al stik donker en anderhalf uur later kwamen we in Padilla aan. Waar me een werkelijk warm onthaal te wachten stond op de deur van mijn slaapkamer hadden ze een welkom Anthom stikker opgehangen en voor de duidelijkheid de keuken en toilet badkamer van zo’n zelfde stikker beplakt. De kinderen vlogen me gewoon in de armen en de vrouw des huizes Sonia was ook zichtbaar blij om me te ontvangen. Verder hadden was het al best al laat voor Boliviaanse begrippen dus ging het licht al snel uit, zodat ik ook om half elf ook ging slapen.
Dinsdag 31-05
Eerste indrukken.
Vanmorgen uitgeslapen, om zes uur waren de eerste geluiden van de kinderen te horen, maar daar raakt je aangewend en dan slaap je er op ten duur wel doorheen en kwart over acht is ook wel een mooie tijd om op te staan ,de kinderen die naar school gingen moete n ij natuurlijk nog wel even goedendag zeggen. Het ontbijt was gewoon net zoals in de hostels, wat brood , jam en k aas uit eigen regio. Ik ben er al achter dat Alejandro erg trots is dat hij in Padilla woont en na het ontbijt wilde hij ook erg graag de omgeving laten zien. Padilla is net zoals je op Google Earth kan zien het ligt in een vallei tussen laaggebergte, een oude en rommelige stadje waar helemaal niets te doen is. Alejandro heeft me alle bezienswaardigheden laten zien. Plaza de M Padilla een van die helden uit vervlogen tijden die je op elke hoek tegen komt , de kerk, kerkhof en de plaatselijke markt die zag er ter vergelijking met andere markten er schoon en netjes uit?? Dat is dan ook mooi meegenomen want ik zit hier nog de komende weken. Verder is het een stuk rustiger dan in Copacabana en Sucre omdat er nauwelijks auto’s rijden ( ik denk dat er geen geld is om ze aan te schaffen laat staan ze te rijden) Het gebouw waar de Charles de Faulcald is ondergebracht is een school waar een twintigtal jongedames onderwijs krijgen voor een eigenbestaan het heeft verschillende afdelingen, onder andere een naaiatelier die ziet er naar maatstaven goed uit, bakkerij,spinnerij en natuurlijk een keuken, waar nog heel traditioneel op houtvuur gekookt wordt. “Kuch” het is de bedoeling dat ik in dit rookhol de komende weken gaat helpen met het bereiden van de maaltijd. Verder heeft Alejandro voor mij verder vandaag niets te doen,hij heeft zo zijn eigenwerk en ik zie het wel want het is volgens mij ook erg leuk om met deze meiden aan de slag te gaan. De eerste indruk was in elk geval erg bemoedigend, ik ben natuurlijk de enige Gringo in de wijde omtrek, en dat roept natuurlijk heel wat gegiechel bij de dames op en dat is ook in de woning van Alejandro het geval, hier lopen twee buurmeisjes de hele dag te “tonnen”. De woning van Alejandro bestaat uit drie aparte slaapkamers waar de gezinnen in leven, in Alejandro zijn geval twee bedden een keukentje die zo vol staat dat je kont er niet in kan keren ’s avonds wordt de keuken met een groot hangslot wordt afgesloten ,een gezamenlijk toiletje waar in je niet rechtop kan staan een gezamenlijke douche die ook maar net boven het vriespunt uit kan komen en dat alles te samen rond een klein openlucht plaatsje waar de was nog met de hand wordt gedaan.
Woensdag 01-06
Zo de eerste dag van de maand juni is begonnen.
Vandaag start ik echt met het project Alejandro zou als het goed is een schema voor me hebben gemaakt, dus ben benieuwd. Of hij ook nog wat anders in petto heeft gister avond was er toch de nodige spraak verwarring over hoe laat ik moet beginnen. Ik ben dus maar redelijk op tijd opgestaan. Alejandro moet in ieder geval om negen uur beginnen, dus ik ga maar met hem mee om te zien hoe het verder loopt .Ik heb in de morgen alleen een kast schoon gemaakt, verder is er vandaag in het centrum ook niets te doen en ik ben bang dat het zo een tijdje door kan gaan?, de lerares zij dat er morgen eventueel wel wat te doen is. Ik ben maar naar een internet zaak geweest en ben bezig geweest om een vertaling te maken over wat ik zondag eventueel met Alejandro wil bespreken. Het is zonde van elkaars tijd om hier in Padilla een beetje rond te gaan hangen en vervolgens om kwart voor negen mijn bed in te gaan. Ik kan er natuurlijk niets aandoen dat er geen werk voor me is verzorgd. Het zal wel jammer zijn dat het als een nachtkaarsje uit dooft, de intentie is er wel maar de uitvoering is naar het blijkt anders te zijn.
Het is toch nog een vruchtbare dag geworden, om 6 uur met Alejandro naar het centrum gegaan daar heeft hij me voorgesteld aan twee kleine meisjes die daar in therapie zijn van die kleintjes ,serena en maiti die nauwelijks op durven te kijken. Verder heb ik een afspraak gemaakt dat ik morgen ochtend om zeven uur maïs ga oogsten voor het centrum, verder was Alejandro nog bezig met een spastisch jongetje die gemasseerd moest worden. Zijn vader was ook aanwezig en was zeer geïnteresseerd in Nederland. al met al wel gezellig vooral toen ik de jonge liet lopen dat was toch wel iets nieuw. dat een kok dat zomaar deed. Verder zijn we nog met de vader naar zijn huis geweest om op internet te laten zien waar ik werk, alleen de internet verbindingen in Bolivia zijn zo traag dat het nauwelijks de moeite waard was, Facebook moest natuurlijk ook nog even bekeken worden maar daar werd uit veiligheidoverwegingen zoveel vragen gesteld dat dit ook niet meer de moeite was, ik weet gelijk ook dat niet iedereen zomaar op mijn Facebook account kan binnenkomen, want alle vragen gingen over oma Piep.


Ps.
Ik heb mijn eerste huisdiertje ontdekt een klein kakkerlakje schoot door de kamer heen, ik heb hem / haar heelaas moeten vermoorden. RIP kakkerlak.
Donderdag 02-06
Maïs.
Zo de eerste productieve ochtend is geweest. Ik ben met de meiden van het centrum maïs wezen plukken, om zevenuur moest ik bij het centrum zijn daar was al het een en andere aan bedrijvigheid te bespeuren. De lerares was ook al uit de veren om kwart over zeven vertrokken we naar het maïsveld. De “hoofd”straat aflopende werd er nog wat snoep en lolly’s ingeslagen, Na ongeveer een kwartier lopen kwamen we bij het veld aan ,hier waren reeds al een heleboel van de meiden bezig om het maïs van de halmen af te halen, het geheel zag er wat armetierig uit er waren in vorige dagen al mensen bezig geweest om wat van de oogst binnen te halen zodat er goed naar de maïskolven gezocht moest worden. In rijen van vier werd er tussen de halmen door gelopen om het restant van de kolven die over waren eraf te halen. na ongeveer drie uur bezig te zijn geweest lag er toch nog een flinke hoeveelheid aan kolven. Die werden eerst in een ± 25kg zak gestopt waar na de meiden de zakken op hun rug ongeveer 300 meter naar benden sjouwden en vervolgens werden de zakken weer over geheveld naar een ± 50 kg zak en dat ongeveer 7 keer, al met al was er zeker meer dan 350 kg aan maïs binnen gehaald, mijn persoontje werd natuurlijk ook op de proef gesteld om ook wat zakken naar beneden te brengen dat ging wel maar het was verrekte zwaar ik werd natuurlijk wel aangemoedigd. Om tien uur kwam Alejandro met z’n pick-up om de zakken op te halen er werden een paar in zijn geheel in de auto geschoven en de rest van de zakken werden weer leeg gegooid ?? Zo blijft het werk natuurlijk wel in de wereld maar het zag er wel erg onzinnig uit!!!! bij het centrum werden de maïskolven weer in zakken gedaan om vervolgens 10 meter verder weer in het zonnetje te worden neergelegd. Dit was dus wat je noemt een zeer productieve morgen. Vandaag heb ik verder helaas niets te doen gehad. Morgen ochtend wordt ik om zevenuur weer op het centrum verwacht, kijken wat de dag dan weer met zich meebrengt.
Ik heb de familie vanavond op kip getrakteerd, tot mijn verbazing is er toch een “restaurant” waar je heerlijk gekoeld bier kan krijgen en de uitbater heeft een BBQ buiten staan waar vanavond flinke T bone stakes op lagen te grillen, “Lekker”maar ik heb natuurlijk wel met Alejandro en zijn familie te maken die overigens heerlijk van de kippetjes zaten te smullen ,het biertje ging er bij Alejandro ook goed in maar na een paar slokken begon toch wel een beetje scheel te kijken. Dit is dus precies waarom ik niet bij Christian in wilde wonen, het rekening houden met de mensen waarbij je in dit geval gratis inwoont !! Als ik een paar keer de maaltijd verzorgd dan betaal ik natuurlijk wel mijn verblijf en dat is mooi ,door het gebrek aan een ATM heb ik me ook aan een budget te houden want 1150 bolivianos is natuurlijk niet zo veel als je er drie weken over moet doen, vier kippetjes en wat bier is toch al gauw 93,50 bob, ik mag wel oppassen anders moet ik wegens geld gebrek eerder naar Sucre. De eerste week is al bijna voorbij en ik kan natuurlijk nog wel wat veroorloven met nog 1050 bolivianos op zak.


Vrijdag 03-06
Het centrum.
07:20 Gaat de wekker, zevenuur bij het centrum en ik heb ongeveer een uur gewacht tot dat er iets in beweging kwam daarna ben ik weer wat maïs wezen plukken in de tuin van het Centrum 09: 15 klaar dus, vandaag vijf kwartier gewerkt, het weekend begint vandaag wel erg snel. Ik ben bang dat het weer een lange dag kan worden. Van middag met Alejandro gesproken over mijn aanwezigheid in Padilla, ik heb hem de email communicatie tussen Fernando,Elbrig en Christian laten lezen en daarna de brief die ik heb geschreven. Hij moest er even over nadenken en daarna zijn we naar zijn kamer gegaan om ia Google translator verder te praten. Hij vond drie weken eigenlijk ook veels teveel i.v.m. het nieuw opzetten van het project Padilla, hij is hier nauwelijks drie maanden mee bezig en het kost een heleboel tijd om vertrouwen van de mensen die hier en in de omgeving wonen te winnen, verder wordt Alejandro ook nog eens flink achter zijn broek aangezeten door Fernando, die wil alles snel voor elkaar krijgen. Het kwam Alejandro ook goed uit dat ik een wijziging wilde aanbrengen hij begreep heel goed dat het niet mijn bedoeling is om de dagen hier in ledigheid uit te zingen. afspraak is dat ik vanaf maandag een week met hem op pad gaat en dan zondag twaalf juni weer voor een week naar Sucre ga, de maandag erop ga ik dan driedagen/tweenachten met hem naar Potosi om daar te kijken hoe het er daar aan toe gaat, hij wilde zelf ook niet langer de optie van Fernando om daar tien dagen te zijn was in het geheel voorbaardig bedacht. In de hal van het centrum staat een wrakje van een Yamaha naaimachientje deze is van Alejandro, daar moest van daag leven in geblazen worden, eerst maar een proberen te starten, zonder benzine gaat het dus niet lukken en ik was erg blij dat het ding niets weegt want we hebben hem naar een garage moeten duwen. Daar aangekomen zag de garage er ongeveer net zo uit als de beroerdste sloop in Alkmaar een en al troep en gereedschap dat rond slingerden,olie vervuiling etc; maar goed de technicus wist wel weer leven in het dingetje te blazen dus Alejandro heeft nu een motortje die het weer doet, alleen heeft hij een klein probleem hij heeft geen rijbewijs. ik moet hem morgen de fijne kneepjes van het rijden op een motor aanleren. maar ik heb hem nog wel over mijn capriolen verteld van de tourtocht in Sucre, hij moet wel erg veel vertouwen in me hebben als rijinstructeur :). Op het centrum was vanavond een totale transformatie aan de gang, alle meiden die normaal traditioneel een staart droegen waren druk bezig om die voor het weekend te ontwarren en dat zag er gelijk erg goed uit, zo met golvend raven zwarthaar waren het weer heel andere dames.
Zo en dacht je alles in dit stadje al meegemaakt te hebben, dan ga je naar het BBQ restaurantje om toch nog een Happy Hour voor een paar bolivianos te hebben. De BBQ’r stond al reed een grote hoeveelheid vlees vrolijk te grillen, het zag er weer heel erg smakelijk uit , maar ik hield het toch maar op een biertje en daarvan moet je toch wel een keertje naar de wc , en dat had ik beter niet kunnen doen want achter de deur zag het er niet zo vrolijk uit, er lag een hele grote stapel kip open en bloot in de buitenlucht te wachten om ook op de BBQ gegrild te worden en de honden liepen er vrijelijk om heen te likkenbaarden de V van voedselveiligheid was weer eens ver te zoeken, de wc was in eerste instantie niet te vinden en na het gevonden te hebben was er ook geen licht te vinden. Maar goed ook want al wadend door naar ik hoop water kon ik de richting bepalen, ik ben maar snel weer omgekeerd en naar het restaurant terug gegaan en de droom van heerlijk gegrild vlees spatten gelijk ook uiteen. Volgende week ga ik toch een keertje met de familie daar uit eten. Bij het internet zaakje aangekomen was er toch nog een computer voorradig, zodat ik een poging kon wagen om weer in de bewoonde wereld te komen, maar opeens stond Alejandro achter me en vertelde me het heugelijke feit dat er een Mis(s) Padilla verkiezing was, dat klonk natuurlijk als muziek in mijn oren. Aangekomen bij het Collosseum stonden de mis(s)en al op een rij, ik weet niet uit wat voor rij de dames vandaan gehaald waren maar zeker ergens ver achteraan. Het was vermakelijk om te zien hoe ze hun best deden op indruk op de Jury te maken, huppel pasje hier, pirouette daar en dat gedaan door de vier overgebleven finalisten natuurlijk begeleid door applaudisserend en fluitend publiek ,de toegestroomde fotografen hadden het ook erg druk om de juiste glimlach voor het nageslacht te bewaren :) en dat was voor sommige wel een heel erg moeilijke opgave om dat voor elkaar te krijgen,want bij elk “wulps” optreden van een ander werden de blikken van de tegenpartij steeds donkerder, er was er zelfs eentje bij die de jury openlijk omkocht met drank en fruit, uiteindelijk was de overwinning voor de omkoper die ook jongste en de slankste van het stel was, waarna ze op een zelfde huppelende manier fruit in het publiek gooide en als toegift viel de muziek ook nog uit en was het feest kompleet. Verder om nog even terug te komen op het feit dat er in Padilla een groot stadium is gebouwd dat het aanzien meer dan waard is, het ziet gewoon er erg mooi uit alleen de omgeving waar het gebouwd is dat is op zijn Boliviaanse manier, gewoon een en al troep. Verder wordt er in Padilla ook hard gewerkt aan een groot en modern busterminal, maar waar dat nu weer voordient is mij een raadsel, er gaat een maal per dag een bus naar Sucre en twee keer in de week een bus naar Santa Cruz, je moet tenslotte je plaats in de wereld willen veroveren en dat doe je op deze manier??