weg of toch niet weg deel 2

Toch weg of toch niet?
Niet dus in dit geval, of juist wel maar dan niet zoals ik had willen plannen.
Na Arequipa te hebben verlaten rijd je rond Arequipa om op de hoogvlakte te komen En het is een stuk mooier om de achterkant van de vulkanen van Arequipa te zien, en die zijn qua helderheid een heel stuk mooier dan de foto die op de site staat. De weg naar Puno is gewoon qua uitzichten een feest om te beleven, ik was zo een beetje de enige samen met een bijlater Nederlands stel die ook van de omgeving genoot, de Peruanen gingen gelijk slapen. De weg naar Puno gaat over van het Andes gebergte naar de Alti Plano, dat wil zegge van steil gebergte overgaande naar een zeer vlak plateau op zo een hoogte van +/- 3800 meter hoogte dat zich uitstrekt van de hooglanden van Equador tot aan het zuiden van Bolivia en nog verder. Op de weg naar Puno kan je onderweg heel veel genieten van de flora en fauna die op deze hoogte voorkomen. Je komt alpaca’s, vicuñas die daar vrij rond lopen en ook flamingo’s kom je in kleine en grote lagunes tegen. Dit is gewoon prachtig om te zien. Maar aan elk mooi ding komt ook een eind en dat is de stad Juliaca, de stad geeft je als je daar op aan komt rijden het gevoel van gadverdamme. Juliaca is een van de snelst groeiende stad in Peru met al zijn drukte. Het aanblik daarna van het Titicaca meer is dan weer adembenemend Titicaca is het hoogste vaarbaar meer in de wereld het ligt op 3800 meter hoog en heeft een oppervlakte van ….. heel anders word het als je Puno nadert de stad ligt tegen de bergen aangekleefd en heeft maar een doorvoerweg zodat al het verkeer door het centrum gaat met het gevolg dat de stad vergeven is van luchtverontreiniging. Je zou zeggen zo aan het meer moet dat dit niet zo hoeven te wezen. Maar het lijkt dat vooral dat deze bussen op bruinkool rijden, anders dan in Lima en Arequipa rijden hier voornamelijk taxibusjes rond waarvan de gene die de klanten naar binnen wil krijgen al schreeuwend uit het raampjes hangen. Dus een hoop getoeter en geschreeuw. Bij de busterminal aangekomen wordt je besprongen door allerlei figuren die de toeristische attractie van Puno aan de man willen brengen zoals “de drijvende eilanden van de Uros bevolking” die op hun eigen manier de toeristen laten zien hoe het is om op een drijvend eiland te leven?? Nou in 2008 zijn we erin getrapt nu dus niet meer, het is als je Volendam in het Titicaca meer gooit maar dan zonder Jan Smit in dit geval. Een tourist trap van de eerste orde met elke beweging die je maakt wordt er van verwacht dat je daarvoor geld geeft kinderen die spontaan liedjes beginnen te zingen!! trek je portemonnee maar. etc. etc, het andere eiland Taquile genaamd is al niet veel beter, daar hebben de mannen de nobele taak op zich genomen om de hele dag met breinaalden aan de weer te gaan zo lekker leunend tegen een muurtje gezellig geitenbeien met hun collega’s er word natuurlijk wel verwacht als je een foto maakt dat je wederom je knip tevoorschijn haalt. Bij de lieflachende kinderen geld het zelfde. Alleen de vrouwen zie je niet die zijn waarschijnlijk gewoon aan het werk. Het derde eiland Arementari is het enige die nog redelijk origineel hier kan je de nacht doorbrengen bij de eilandbewoners en je wordt dan geacht om in klederdracht naar de Inca disco te gaan, dus al met al heel gezellig.
Puno heeft verder eigenlijk niets te bieden buiten twee kerken een winkelstraat en een hoop kleine winkeltjes en eettentjes in smalle steegjes waar je zoals ik dus snel de weg kwijt bent. Gelukkig is er de centrale markt die als wegwijzer kan dienen, altijd handig als je hem niet ziet dan kan je ook op de geur afgaan!! Ik vind het altijd prachtig om in dit soort landen de markten te gaan bezoeken en werd weer op mijn wenken bediend, het vlees lag weer lekker in het zonnetje gaar te worden in de drie dagen die ik er was kreeg het ook een mooi bruin kleurtje, geslachte varkens, kippen en half door midden gezaagde koeien lagen dus ongekoeld op hun klanten te wachten. Je moet er vanuit gaan dat als ik in een restaurantje eet, dat alles zoals in Nederland voedselveilig is om nog maar niet over kruisbesmetting te spreken. Zo komt het voor als je een kippetje besteld dat je daar eerst een soepje aangeboden krijg heel aardig, maar na een paar happen kan je dan wel opeens een gezellig kippen pootje tegen komen die je daarvoor tegen gekomen ben op de markt maar in dit geval zonder nageltjes : 0 ) antonio moet op de kleintje letten dus gewoon maar door eten, ik ben dus al aardig gewend aan low budget eten. Tot zover kijk ik eerst waar de meeste Peruanen aan het eten zijn daar schuif je dan aan, het kost dan als je soepje een rundersnitzel icl. rijst neemt neem je dan ook nog een Inca colatje erbij dat kost omgerekend €2,50 kijk dan komt jan splinter door de winter. Dat neemt natuurlijk niet weg dat ik natuurlijk ook wat duurdere restaurantjes met mijn aanwezigheid verblijd. Maar ja tweedagen Puno is beter dan driedagen dus wilde ik wel weg. Laat nu “het toch nog weg” verhaal een ander wending krijgen niet weg dus, de weg naar de grens van Bolivia was door boze mijnwerkers geblokkeerd dus over de weg naar Bolivia was geen optie. Dan maar de boot in zou ik zo zeggen. Puno zit op dit moment vol met reizigers die vastzitten je kan de noord route nemen die nog open is want de stakers willen natuurlijk alleen de meest bereden wegen bolkeren om hun eis door te drukken en een bood ticket kost al met al toch nog 20 dollar maar daar krijg je natuurlijk wel een soort cruise voor een uur met de bus en al dan zes uur op een klein bootje over het Titicaca meer en ik kan zeggen dat Johan Cruijff in dit geval gelijk heeft dat elk nadeel ook een voordeel heeft. In die zes uur kan je wel genieten hoe een gebergte vol met sneeuw langzaam naar je toekomt en dat vergoed natuurlijk een hele boel. De ticket gekocht bij een agentschap waar je toch op moet vertrouwen ben ik in de bus gestapt die zag er goed uit mijn vertouwen nam met de minuut toe met vullen van nog meer desperate en gestrande reizigers. Na die zes uur op de boot en natuurlijk weer “geholpen” te zijn door de plaatselijke Bolivianen die voor drie boliviano je wel uit de boot wil helpen nu is drie boliviano € 0,30 cent maar het gaf me wel gelijk weer het gevoel van welkom in Bolivia, aan gekomen te zijn waren de opvarende van het bootje de enige klanten die de douanebeambten aan het werk zette en dat deden ze dan ook met het nodige autoritaire bromsnor houding, ik wilde een 90 dagen visa maar al kijkende in mijn paspoort waar al de enige immigratie stempels van Bolivia in stonden besloot het heerschap dat ik al genoeg tijd in Bolivia had door gebracht dat zestig genoeg waren, bij een Belgisch meisje was negentig geen probleem?? Maar goed door de wegblokkade waren we de enige die voor de grens stonden dus ging het al met al toch wel snel. Copacabana klinkt wel naar het illustere strand van Rio de Janeiro, er is een strand maar daar houd het dan helemaal mee op. Het is een klein stadje aan de andere kant van het Titicaca meer waar de beschaving ten opzichtte van Puno wel is door gedrongen, gewoon lekker rustig taxi’s die je voor laten gaan etc. Door de blokkades in Peru is er een hele exodus ontstaan aan de Boliviaanse kant van het meer. De kleine bootjes eigenlijk bestemd voor lokaal toeristisch vervoer maar die worden nu gebruikt om de gestrande toeristen aan deze kant over te brengen. Copacabana is als dorp die het van toerisme moet hebben als eerste getroffen dus worden deze bootjes ingezet om toch nog wat te kunnen verdienen. Twee uur varen van Copacabana liggen de eilanden Islas del sol Y Islas del Luna waarvan Isla de Sol natuurlijk de grootste, ik weet niet hoe groot maar het geeft je wel het gevoel dat je een stuk van de Inca Trail aan het lopen ben je ben al op 3800 meter en dan moet je nog steil de berg op, ik zeg het je dat valt in het geheel niet mee ik kan goed de berg oplopen maar waar de luchtdichtheid een heel stuk minder is wordt het een heel stuk moeilijker maar de uitzichten geweldig. Om de berggodin Pancha Mama tevreden te stellen voor de rest van mijn reis heb ik haar geëerd op de manier die haar waardig is, op een mooi uitzicht rotsen op elkaar te stapelen.
Moraal van dit verhaal is dat het als ik weer in Peru ben het nog eens een zeer hete winter kan worden en dan hoop ik dat Johan gelijk heeft! Aan Pancha Mama zal het in ieder geval niet liggen
Groetjes van uit relaxt Copacabana