We survived the Inca trail

We hebben het overleefd! Het was zwaar, maar echt de moeite waard.

Vorige week woensdag zijn we in Cuzco aangekomen. We zitten in een leuk hotel ongeveer 7 minuten lopen van de plaza de armes, tenminste... naar beneden, als we weer naar boven moeten lopen dan lijkt het veel langer en staan we hijgend voor de deur omdat het behoorlijk stijl naar boven loopt.
Donderdag zijn we de stad ingegaan. Cuzco is echt een leuke stad, het ziet er prachtig uit en is voorheen de hoofdstad van de Inka´s geweest. Ook wel de navel van de wereld genoemd. We zijn naar het Inka museum geweest en daarna naar het Qorikancha museum, dat is de plek waar een katholieke kerk bovenop een tempel van de Inka´s is gebouwd. De orignele Inka fundamenten liggen er nog en ook stevig want met de aardbevingen stort wel iedere keer de kerk in, maar van de Inka´s blijft alles staan. Zij wisten ook veel meer van aardbevingen dan de spanjaarden.
´s Avonds hadden we de briefing van de Inca trail en hebben we ook meteen kennis gemaakt met onze mede trailers. Dat waren Jessica en Yourick, een leuk stel uit Nederland. Verder kwamen er geen mensen bij, dus lekker met z´n vijfen. De volgende ochtend zouden we om 5.15 uur al opgehaald worden. Dus vroeg uit bed, uiteindelijk kwamen ze pas om 6.15, volgens onze gids ( Maria) had ze gezefd 5.45 maar ook onze reisgenoten hadden echt 5.15 begrepen. Nou ja, mag de pret verder niet drukken.
Eerst moesten we nog tot 10.30 rijden voordat we bij km. punt 82 waren, dit is het punt waar de Inca trail begint. We hebben nog wandelstokken/petten en handschoenen gekocht want we moesten echt rekening houden met -10 graden de tweede nacht.
De totale groep was inmiddels: 8 porters (dragers), 1 gids en 5 toeristen. Wij wilde ook graag nog een porter huren voor onze rugzak want we zagen het toch echt niet zitten om die de berg op te sjouwen, ook Jessica en Yourick huurde er 1 porter bij.
Nou en toen ging het beginnen..... we hadden er zin in. Het klikte meteen goed met Jessica en Yourick en met Maria, dus met goede moed begonnen we aan de eerste stappen. Nu is de eerste dag echt niet zwaar te noemen, het was prachtig om door de bergen te wandelen en van de uitzichten te genieten. De eerste dag gingen we naar ongeveer 3000 meter. Wij waren al een paar uur onderweg toen de porters ons voorbij kwamen snellen met de campingspullen en onze rugzakken. We kwamen om 4 uur zo´n beetje aan bij de campingplaats voor de eerste nacht. Toen stonden onze tentjes al klaar en was er een apart keukententje en eettent neergezet. Toen we aankwamen kregen we een "high Five" van de porters, daarna was het tea time. Niet alleen thee, maar biscuitjes met jam en popcorn stond klaar voor ons, geweldig he? Na een uurtje stond het eten al weer voor ons klaar, hoe ze het voor elkaar krijgen, ik heb geen idee, maar we kregen heerlijke vis met groente en rijst. Het is hier altijd al om 6 uur donker, en natuurlijk geen licht en andere luxe, we werden dus om 8 uur al naar bed gestuurd door Maria, want de volgende ochtend zouden we om half zes gewekt worden voor de zwaarste dag van de trail. Wij lage met z´n drieeën in één tent, maar omdat het die nacht niet zo koud was kreeg Koen het stik benauwd tussen ons in, hij werd misselijk en het hele diner lag uiteindelijk weer naast de tent......
De volgende ochtend werden we gewekt met thee op bed. Heerlijk, eerst even wakker worden en wat warms naar binnen, natuurlijk even zingen voor onze jarig job en daarna stond ons ontbijt al weer klaar. De porters hadden de avond daarvoor nog een taart gemaakt voor Koen (vraag me niet hoe, we snappen er echt niks van, maar hij was heerlijk). Met een geïmproviseerd kaarsje (lucifertje) had hij een echte verjaardagstaart, met z´n allen hebben we toen weer voor hem gezongen. Na het ontbijt werden de porters aan ons voorgesteld, wie ze waren, hoe oud, kinderen en wat ze naast dit werk ook nog deden. Ton was de oudste van ons allemaal, dat hadden we niet verwacht, door het zware leven zien de porters er echt ouder uit dan ze in werkelijkheid zijn. Wij moesten onszelf ook voorstellen en iets over onszelf vertellen. Daarna weer op pad. De zwaarste dag... we moesten vandaag naar 4200 mtr. klimmen (de death women pass)!!!
Tjeemig, wat was dat zwaar zeg. Echt stijl omhoog voetje voor voetje. Ton loopt veel sneller dan ik en Koen had zich ook voorgenomen om deze dag rustig aan te doen. Hij voelde zich verder prima, maar door het spugen wel wat slapper, hij had natuurlijk ook niet echt lekker geslapen. Op een gegeven moment deden we om de 50 stappen rustpauze, we hadden gewoon tekort zuurstof, ik voelde m´n hart in mijn oren kloppen. Maar we haalde het!!! Op de top konden we lekker een tijdje uitrusten, alhoewel het daar steenkoud was. Maar het voelde als een triomf! Ik was op de death women en gelukkig geen zelf geen death women. Die pass heet trouwens zo vanwege de vorm en niet vanwege alle dode vrouwen die hem proberen te lopen, ook al had ik daar halverwege wel een ander gevoel over.
Daarna nog ongeveer 2 uur stijl naar beneden lopen voordat we op de tweede campingplaats aankwamen, op 3800 meter. Om 14:00 uur was het zover, helemaal volgens het plan van Maria. De thee stond weer klaar, met popcorn en een kaassoufle (jaaaaa, een kaassouflé, hoe doen ze dat toch?) De middag even een tukje gedaan en om 7 uur eten. We hadden die dag kip met groente en rijst, heerlijk weer! Nou en toen de nacht in, het zou gaan vriezen, dat wisten we al zeker! Maria adviseerde ons om met onze mutsen, thermo ondergoed, sokken en jassen aan in de slaapzak te gaan want het zou koud worden. Inderdaad het werd koud!! Ik denk ongeveer -5 graden, maar we waren zo goed voorbereid dat we er geen last van gehad hebben. We hebben wel een leuke foto van onszelf gemaakt, helemaal ingepakt in de slaapzak.
We werden weer om half zes met thee gewekt op bed gewekt en we stonden nu voor een hele lange dag. We hoefde niet meer echt veel te klimmen, maar we zouden die dag wel 9 uur lopen. Het was wel de mooiste dag qua omgeving. Koen kwam echter al snel de man met de hamer tegen... hij zag het echt helemaal niet meer zitten, hij heeft al zijn woede op zijn wandelstok uitgeleefd, een stuk gerend en een stuk achter ons aan gesjokt en toen ging het wel weer....... tot de lunch liep hij ineens weer heel goed. De lunch bestond dit keer uit soep en spaghetti napolitana (jaaaaaa) en daarna nog een lange middag. Na een uurtje moesten we weer op pad. Wij vertrekken dan en na een half uurtje komen de porters ons weer voorbij snellen he, dan denk je dat je lekker de pas erin hebt, maar bij de porters vergeleken zijn wij echt slakken, en dan hebben zijn nog wel 25 kilo bagage op hun nek.
Koen had het weer helemaal gehad, maar kon zich er uiteindelijk wel weer overheen zetten. De omgeving was trouwens schitterend, we liepen echt tussen de orchideeën, prachtige mossen, bomen enz. We hebben veel kolibiri´s gezien en werkelijk schitterende uitzichten. Maria vertelde de hele weg wat er allemaal te zien was en of de planten ook nog een medicinale werking hadden. Echt heel leuk. Na 2 uur lopen konden we kiezen: of de lange weg naar de kamp plaats, of de korte weg. Maar dan mistte we een archeologische site. Nou ja, de keus was natuurlijk snel gemaakt in Koen zijn situatie en wij hadden het eigenlijk ook wel gehad. We moesten 4000 inca treden naar beneden lopen !! 2 uur lang alleen maar trappen naar beneden, we waren echt stuk! Jessica en Yourick gingen wel de lange weg doen, wij zijn bij Koen gebleven. Ongeveer een uur voordat we er waren hadden we ineens weer bereik met de telefoon en hebben we Michelle even gebeld. Nou, dit telefoontje deed wonderen bij Koen, hij was helemaal over zijn vermoeidheid heen en huppelde weer naar beneden toen hij zijn zus gesproken had. Hij nam alle short cuts van de porters en maakte weer pirouetjes.... fijn hoor die support van huis! Toen waren we er, inmiddels was het 5 uur, Koen kwam als eerste op de kampplaats aan en kreeg even alle aandacht van de porters, een high five en well done amigo!!!
Hier konden we voor het eerst een warme douche nemen. Nu hadden we niet zoveel kleren mee, dus het had niet zoveel zin maar toch wel even lekker. Op deze kampplaats was ook een kantine, daar zijn Ton, Jessica en Yourick ´s avonds nog heen gegaan. Ik ben met Koen lekker op tijd naar bed gegaan (8 uur) want de volgende ochtens werden we al 3 uur gewekt. We wilde natuurlijk als één van de eerste bij de sungate zijn en de zon zien opkomen boven Machu Picchu. We namen ´s avonds ook alvast afscheid van de porters met een hele ceremonie. We hebben ze allemaal persoonlijk bedankt en allemaal een paar woordjes gezegd, vooral dat we ontzettend veel respect voor ze hadden. We hadden voor iedere porter een biertje gekocht en dat samen met een tip persoonlijk overhandig. Dat was heel leuk, vooral Ton en de kok hadden veel lol samen, veel overeenkomsten natuurlijk. Ze dansten uiteindelijk met de buiken tegen elkaar een rondje tot grote hilariteit van de rest.
De laatste ochtend, om 4:15 stonden we al bij de op één na laatst controle post, die ging pas een uur later open, maar ja.. als je de eerste wilt zijn dan moet je zorgen dat je vooraan staat. Daarna zijn we echt gerend naar de sungate. Koen gaf het tempo aan en wij konden het net aan bij houden. Normaal doe je er nog een uur en een kwartier over, wij waren er met 55 minuten, zelf Maria stond even te puffen. Bij de sungate konden we echter niets zien, het hele dal zat in een dicht mist, daarom zijn we verder naar beneden gelopen en toen zagen we Machu Picchu liggen, echt onbeschrijfelijk wat er dan door je heen gaat. Het is echt schitterend.... en heel indrukwekkend, we hebben een uurtje daarboven gezeten en alleen maar zitten kijken. Jessica en Youick wilde ook nog Inti Picchu beklimmen (de neus van de Inka) wij vonden het al mooi zat. Het is hun uiteindelijk niet gelukt. Er mogen niet meer dat 50 toeristen op die berg en de mensen die ´s morgens met de bus aankwamen stonden natuurlijk vooraan (oneerlijk). Maria heeft ons een hele rondleiding gegeven en veel uitgelegd, het is veel groter als dat we dachten en ook veel mooier als we verwacht hadden. We waren echt heel erg onder de indruk en alle pijn van de trail was vergeten. Sterker nog, het was het dubbel en dwars waard. We hadden echt het gevoel dat we het veel meer verdiend hadden als de toeristen die met de bus aankwamen. We zijn tot half 1 op Machu Picchu gebleven en hebben toen de bus naar Aqua Caliëntes gepakt waar Maria met onze rugzakken op ons zat te wachten. Nadat we gegeten hadden zijn we in Aqua Caliëntes naar de warm water bronnen gegaan... heerlijk voor onze zeer vermoeide spieren.
Gisteravond om half 10 kwamen we weer aan in Cuzco, Koen zat er helemaal doorheen, we hebben wat gegeten en toen lekker naar bed. Het is nu 2 uur ´s middags en Koen ligt nog te slapen. Maria had nog niet eerder een Nederlandse jongen meegemaakt van deze leeftijd die de Inca trail heeft gelopen. Koen heeft echt grenzen verlegd tijdens deze trail en we zijn apetrots op hem! Vandaag hoeven we helemaal niks, dus we laten hem lekker zijn eigen gangetje gaan. Morgenochtend vliegen we om 7:40 naar Lima en dan door naar Bolivia. Dan sluiten we donderdag Michelle en Martijn weer in onze armen.
In ons paspoort staan 6 stempels van de Inca Trail, elke controlepost één, het bewijs dat we het gedaan hebben. Geen Ronald Naar verhaal over ons over een paar jaar!!!!

Heel veel groeten van ons :-) :-)